Sunday, December 30, 2007

Ξαφνικο

Πήγε σπίτι. Η έκπληξη δεν ήταν ευχάριστη. Φυσικά η έκπληξη είναι το αντίθετο της πλήξης(μαρια αντουανετα δεν με λενε μαρια) αλλά αν πλήξη θα σήμαινε να πάει στην συναυλία την προτιμούσε. Ο πατέρας του με ύφος σαν να ξέρει τον ρώτησε: "Πότε είπαμε είναι η συναυλία;". Η ερώτηση του πατέρα του τον έκανα να ιδρώσει τόσο πολύ από το άγχος σαν να έτρεχε μέρες χωρίς σταματημό. Με το ζόρι κατάφερε να βγάλει δύο λέξεις από το στόμα του οι οποίες σχεδόν δεν ακούστηκαν. "Γιατί ρωτάς;". Η απάντηση του πατέρα σου τον έκανε κομμάτια: Γιατί είχα μια κουβέντα με την μητέρα σου. Μου είπε ότι κάτι την ρώτησες για μία συναυλία και φυσικά σου απαγόρευεσαι να πας. Γιατί παιδί μου δεν μου το είπες ότι είχες ρωτήσει την μάνα σου πρώτα; Ο Γιάννης είχε καταπιεί την γλώσσα του. Σκεφτόταν στις ταινίες όταν συλλαμβάνουν τους κακοποιούς που τους διαβάζουν τα δικαιώματά τους. Για εκείνον είχε την υποχρέωση- και όχι το δικαίωμα- να μην μιλήσει γιατί ότι και αν έλεγε θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Ε;Ε; Άκου αγόρι μου, εμείς θέλουμε να μας τα λες όλα, δεν θέλουμε να μας φοβάσαι, η ειλικρίνεια είναι η νούμερο ένα προϋπόθεση για όλες τις σχέσεις... Γιάννης κατά την διάρκεια του μικρού λόγου του πατέρα του κοίταγε το πάτωμα και απλά έλεγε ναι. Σίγουρα συμφωνούσε με ότι έλεγε ο πατέρας του. Αλλά εκείνο που τον ένοιαζε ήταν να πάει τελικά στην συναυλία. Τα μάτια του καθώς άκουγε τον πατέρα του βούρκωσαν. Τον διέκοψε. Το ξέρω ρε μπαμπά ότι πρέπει να λέω αλήθεια... αλλά ήθελα πάρα πολύ να πάω.... η μαμά είπε όχι και εσύ είπες ναι. Δεν είναι λογικό να ακούσω εσένα; Καθώς μιλούσε τα δάκρυα πια είχαν γεμίσει το πρόσωπο του. Ηρέμησε αγόρι μου, είπε ο πατέρας. Απλά εγώ χθες ήμουν ακάλυπτος γιατί δεν ήξερα ότι η μητέρα σου σου είχε πει όχι. Αν μου το έλεγες θα το συζητούσαμε και οι τρεις και θα βρίσκαμε λύση. Τέλος πάντων εγώ δεν της είπα οτι το ζήτησες και από εμένα αν θα πας. Εκεί ο Γιάννης ηρέμησε. Αφού δεν είχε πει ο πατέρας του για την συζήτησή τους είχε ακόμα την ελπίδα να μην πέσει στα μάτια της μητέρας του και να κλείσει εκεί το θέμα. Εντάξει μπαμπά... είπε ο Γιάννης αποκαρδιωμένος. Τι εντάξει; αποκρίθηκε ο πατέρας του. Εντάξει άλλη φορά θα σας το λέω μαζί, αλλά αυτή την φορά να πάω;

2 comments:

tzotza said...

αχ....
εγω γιατι απλα θελω να αγκαλιασω το γιαννη τωρα για να μη κλαει???
το καημενο μου..

φιλια μαξ μου
:)

Lote Alcarin said...

Θα πάει μωρέ, θα πάει!