Monday, June 27, 2011

Πάμε άλλο ένα;

Yπάρχουν άνθρωποι που ξεδίνουν ακούγοντας Σωκράτη ( Μάλαμα εννοείται) αγκαλιά με ένα μπουκάλι ρακί. Εγώ δεν μπορώ έτσι. Θέλω να παίξω μπάσκετ. Όχι ποδόσφαιρο. Αυτό, το προτιμώ τον χειμωνά. Θέλω μπάσκετ. Με την σπυριάρα που λένε οι κακεντρεχείς. Θέλω να τρέξω. Να σπρώξω. Να πηδήσω. Να βρισω! Να πω "καλάθι και φάουλ, είκοσι όλα στα εικοσιδύο". Να ιδρώσω. Να κουραστώ και να είμαι πιασμένος στα καλάμια την επόμενη μέρα. Ζητάω πολλά;

Friday, June 24, 2011

Φίλε Ματατζή

Πέτυχα έναν παλιό συμμαθητή μου στην δουλειά. Είναι Ματατζής! Κανείς δεν είναι τέλειος. Τον ρώτησα αν έχει ακούσει το τραγουδάκι που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Το είχε ακούσει και γέλασε. Καλό αυτό. Γενικά είναι νέος οπότε ελπίζω να μην έχει κόμπλεξ με αυτά που βγαίνουν. 'Αλλωστε παντού υπάρχουν καλοί και κακοί σε όλα τα επαγγέλματα, ας πούμε. Είναι πολύ απασχολημένος αυτές τις μέρες φυσικά με όσα γίνονται στο Σύνταγμα. Του λέω πως έπρεπε να ήσουν και εσύ μαζί με τους αγανακτησμένους, άλλωστε και σε σένα έχουν κόψει μισθούς και δώρο. Μου είπε πως τους έχουν προειδοποιήσει πως όποιος πάει θα απολυθεί. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή όχι αλλά δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι πως μου διηγήθηκε μια ιστορία πως έλεγε σε έναν συνάδελφό του για πλάκα πως όλα αυτά τα τραβάμε για δύο χιλιάδες ευρώ και τον κοιτούσαν... οι πολίτες. Φυσικά δεν παίρνουν τόσα χρήματα αλλά ο άλλος που το ακούει όσο να πεις ξαφνιάζεται. Η λέξη "πολίτες" μου κακοφάνηκε να πω την αλήθεια. Δεν χτύπησε καλά στα αυτιά μου. Δηλαδή αυτός δεν είναι πολίτης; Είναι κάτι άλλο; Ίσως αυτή την λέξη χρησιμοποιούν μεταξύ τους αλλά δεν είναι σωστή επιλογή. Δείχνει λίγο πολύ και τον τρόπο που σκέφτεσαι.

Thursday, June 23, 2011

Μπορεί και όχι

Έχω κοιμηθεί μετά τις δυο το βράδυ και δουλεύω έξι το πρωί. Πάω στην δουλειά μου κανονικά χωρίς να αργήσω τίμιος. Στις δέκα περίπου πάω για διάλειμμα. Αφού τρώω το κολατσό μου κοιτάω την ώρα και μου μένουν ακόμα εφτά λεπτά μέχρι να ξαναπιάσω δουλειά. Βάζω στο κινητό μου το ξυπνητήρι να χτυπήσει σε εφτά λεπτά και την πέφτω στην καρέκλα. Με τιμεί που όχι μόνο κοιμήθηκα αλλά είδα και όνειρα μέσα σε εφτά λεπτά; Δεν ξέρω αν με τιμεί ακόμη θα μου πουν σε περίπου τριάντα λεπτά

Friday, June 17, 2011

Ωραία αλλαγή προγράμματος

Λοιπόν σήμερα έγινε αυτό που μάθαμε , σχεδόν όλοι , από την Τρίτη το βράδυ. Όλοι πλην του άμεσα ενδιαφερόμενου. Την Τρίτη το απόγευμα ο προϊστάμενος με ενημέρωσε πως αντί για πρωί θα δούλευα τελικά απόγευμα. Τον ρώτησα αν συνέβη κάτι και μου είπε όχι απλά αυτή η μικρή αλλάγη. Οι περισσότεροι αναρωτήθηκαν γιατί έγινε η αλλάγη και ρώτησαν τον προϊστάμενο. Μετά από λίγο τους είπε πως μάλλον θα φύγει κάποιος αυτή την εβδομάδα. Οι περισσότεροι υπέθεσαν ποιος είναι το πιο πιθανόν να φύγει αλλά κανείς μάλλον δεν του είπε τίποτα. Ο συνάδελφος δουλεύε τρεις το απόγευμα με εννιά το βράδυ. Τον άλλαξαν ωράριο να είναι έξι το πρωί με δώδεκα το μεσημέρι για να τον απολύσουν αμέσως μετά. Να κάνουν την δουλειά τους και μετά να τον διώξουν. Αν ήταν απόγευμα δεν θα μπορούσαν να τον απολύσουν γιατί θα υπήρχε κενό. Έχει δύο μικρά παιδιά. Ελπίζω να μπορέσει να βρει κάτι σύντομα. Τον άλλο μήνα πάλι περιμένουμε τον επόμενο ίσως...
Σήμερα είχαμε και τον έλεγχο. Μετά από τόσους μήνες που μας έχουν πρήξει ήρθε σήμερα εντελώς ξαφνικά. Ο υποδιευθυντής μου είπε πως πήγε καλά το τμήμα μου. Του λέω εγώ λείπω δυόμιση μέρες τώρα ο συνάδελφος ήταν... Που να τον βρει όμως να του δώσει τα έυσημα;

Tuesday, June 07, 2011

Το ΔΝΤ δεν το περιμέναν...

Κάθε πρωί στην δουλειά έρχονται οι ίδιοι πελάτες. Κάθε πρωί όμως. Κατά κύριο λόγο συνταξιούχοι και νοικοκυρές. Είδα ένα κύριο σήμερα και παραλίγο να βάλω τα κλάματα. Το έχω προσέξει και σε άλλους. Ρε γαμώτο έχουν αδυνατίσει πολύ. Βλέπεις πως σφίγγουν την ζώνη στην μέση τους. Μπορεί να είναι η ιδεά μου, αλλά είναι δυο τρεις συγκεκριμένοι που φαίνεται πολύ έντονα. Οι άνθρωποι που άντεξαν την κατοχη , πολέμους , εμφυλίους , χούντες...