Wednesday, December 04, 2013

Στην τσέπη σου;

Απλώνει το χέρι του να δώσει το εισιτήριο. Ο κύριος που περιμένει πριν τα μηχανήματα που ακυρώνουν απλώνει κι εκείνος το δικό του. Αντί να πάρει το εισιτήριο του αρπάζει το χέρι και του περνάει χειροπέδες. Με άγρια φωνή: Δεν το ξέρεις πως η παραχώρηση και αποδοχή επικυρωμένου εισιτηρίου απαγορεύεται και τιμωρείται από το νόμο; Τα βλέπεις αυτά εδώ; λέει με ταυτόχρονη κίνηση του χεριού που φανερώνει το όπλο του και την αστυνομική του ταυτότητα. Εγώ είμαι ο Νόμος. Μόλις στο απαγόρεψα και τώρα θα σε τιμωρήσω κιόλας. Η σκήνη λαμβάνει χώρα μπροστά σε αρκετό κόσμο ο οποίος όμως δεν αντιδρά. Ο αστυνομικός σέρνει τον νεαρό μέχρι το γραφείο του σταθμάρχη. Περνάει η ώρα, οι συρμοί , ο κόσμος. Κάνεις δεν θυμάται πια τι έγινε με τον νεαρό. Πόσο άγαρμπα τον άρπαξε , πόσο άσχημα του μίλησε , πόσο ταπεινωτικά τον έσυρε, πόσο απαξιωτικά του φέρθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος. Ποιο ήταν όμως το τέλος; Μετά από αρκετή ώρα ένα ασθενοφόρο φτάνει στην είσοδο του σταθμού. Βγαίνει το φορείο και παίρνει ένα νεαρό. Ο αστυνομικός είπε πως μπήκε μεθυσμένος και γλίστρησε στις σκάλες...

Tuesday, December 03, 2013

Πολύ μεγάλη φαντασία όμως

Γράφω το τηλεφωνό μου πάνω στο εισιτήριο. Το ξέρω πως δεν με ρώτησες απλά στο λέω. Προσέχω που θα το δώσω. Όχι σε κάνενα παππού. Σε κανένα νέτο που λένε. Μην πάει χαμένο. Να έχεις μια πιθανότητα. Δεν θα ήταν πολύ ρομαντικό; Ε καλά δεν θα ήταν. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Σαν τις κατσαρίδες αν γίνει πυρηνικός πόλεμος ένα πράγμα. Δεν πρέπει να τις λέμε ελπίδες κατ' ευφημισμόν; Μαλακία ε; Μπορεί. Πάντως δεν με έχει πάρει καμία πίσω μέχρι τώρα. Μήπως πρέπει να βάζω και φωτογραφία πάνω στο εισιτήριο; Θα ήταν πολύ τραβηγμένο ναι, αλλά με τέτοια φάτσα δεν θα είχα περισσότερες πιθανότητες; Λιγότερες λες; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η σκέψη , η φαντασία. Αυτό που θα νιώσεις όταν χτύπησει το τηλέφωνο και θα είναι αριθμός που δεν έχεις στον κατάλογο και ακούσεις μια φωνή να λέει: βρήκα τον αριθμό σου πάνω στο εισιτήριο , τι γλυκοοοοοοοός....!

Monday, December 02, 2013

Ότι βρεί

"Εκτός που θα μας χαλάσουν το παρόν και το μέλλον αυτοί οι άνθρωποι έχουν βαλθεί να μας χαλάσουν και το παρελθόν. Τις αναμνήσεις μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν μυρίζαμε ξύλο να καίγεται ευχάριστες σκέψεις μας έρχοταν στο μυαλό. Παρεά  μπροστά στο τζάκι. Όλη η οικογένεια σε ταβέρνα να τρώμε παϊδάκια στην Πάρνηθα. Εκδρομή στο χωριό. Αναμνήσεις χαλάρωσης , ηρεμίας , κεφιού , θαλπωρής. Τώρα; Βγαίνω στον διάδρομο του σπιτιού μου και είναι σαν να καίγεται το ίδιο μου το σπίτι. Σαν να έχει πάρει φωτιά κάποιο δάσος. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά για πετρέλαιο και καίει στην κυριολεξία ότι βρει..."
  Όλα αυτά πέρυσι. Ελπίζω φέτος να γίνει κάτι διαφορετικό , αν και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο.

Sunday, December 01, 2013

Προίκα

Κούπες από πολυσυσκευασίες τσάι. Φλιτζάνια και κανάτες από πολυσυσκευασίες καφέ. Μαχαιροπήρουνα από πολυσυκευασίες δημητριακών. Ποτήρια από πολυσυκευασίες αναψυκτικών και μπύρας. Πιάτα από πολυσυκευασίες απορρυπαντικών πλυντηρίου. Ακόμα και απλώστρες είχαν δώσει μαζί με σκόνη πλυντηρίου. Δεν είχε αγοράσει πότε του κάτι από όλα αυτά εκτός αν ήταν δώρο σε κάποια πολυσυσκευασία. Είχε το πιο παράξενο νοικοκυριό με αυτή την έννοια. Σπάνια έβρισκες δύο ίδια πιάτα ή πηρούνια. Σαν παιδικό πάρτι ήταν ειδικά τα πηρούνια του. Με κίτρινες λαβές , με την φατσούλα πάνω του "ήρωα" που βρισκόταν πάνω στην συσκευασία. Η πλάκα ήταν όταν απλά αγόραζε για το δώρο. Μετά έκανε δώρο το προιόν στον γείτονα. Τι τα ήθελε όλα αυτά; Αφού σπάνια θα χρειαζόταν τόσες κούπες ή θα είχε τόσο μεγάλη παρέα για φαγητό. Αρρώστεια. Ψυχαναγκασμός.