Μακέτα

Ήμουν στην κατασκήνωση που πήγαινα μικρός. Εφτά καλοκαίρια υπέροχα. Ήμουν λοιπόν καθισμένος εκεί που καθόταν ο αρχηγός τα βράδυα στις εκδηλώσεις και έτρωγα φυστίκι κελυφωτό. (Δεν ξέρω αν ήταν αιγίνης). Γύρω μου ήταν παιδία από το σχολείο που βέβαια δεν είχαν καμία σχέση με την κατασκήνωση. Από κοντά μου και ο β. Ξαφνικά έρχεται η δ με ένα τραπεζάκι με ροδάκια που πάνω είχε μία εντυπωσιακή μακέτα. Την μετέφερε προσεκτικά. Μετά παρατήρησα ότι όλοι είχαν κάτι σαν μακέτες στα χέρια τους. Η δ μας έδειξε την δική της και μας εξηγούσε τι έκανε και πως. Υπήρξαν κάποιοι που είχαν αντιρρήσεις αλλά τους έβαλε στην θέση τους. Την κοιτούσα συνέχεια. Στο τέλος καθώς πέρασε από δίπλα μου της έπιασα το χέρι, στάθηκε για λίγο δίπλα μου. Μου είπε αν δεν ξυριστείς και πλυθείς δεν σου απαντάω! Μα δεν σε ρώτησα τίποτα... της είπα. Χαμογέλασε.
Εκει με πήρε ο β τηλέφωνο στην πραγματικότητα και με ξύπνησε.