Sunday, June 03, 2007
Ήταν σπίτι
Είχε μιλήσει ο ένας στον άλλον χωρίς αλλά. Εκείνη του είπε ότι δεν μπορεί να τον βγάλει από την δύσκολη θέση. Εκείνος είπε εντάξει, και αφού με τον τρόπο της τον είχε ήδη βγάλει της μίλησε. Όλα πήγαιναν σαν ελβετικό ρολόι δηλαδή μία ώρα πίσω. Το απογευμά τους κυλούσε υπέροχα παρά την αρχική μπόρα. Τώρα ήταν μαζί μεταφορικά και κυριολεκτικά. Χάζευαν. Καταλάθος το είδαν. Σήμερα στις έντεκα το βράδυ, όχι μακρυά από εκεί που βρισκόντουσαν , είχε συναυλία η αιτία για την οποία ξανασυναντήθηκαν. Τι καλύτερο τέλος σε μία μέρα; Ήταν ντυμένοι ικανά καλά για κάτι τέτοιο. Πήγαν και πέρασαν υπέροχα. Εκείνη χόρευε ,εκείνος την έβλεπε και έκανε προσπάθειες να μην μένει σαν κολώνα. Στο τέλος αγκαλιά άκουσαν το αγαπημένο τους τραγούδι και φιλήθηκαν.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
:)
εγώ να δεις χαμόγελο που έσκασα!
πω πω..love story at its best!!!! :))))
μόνο χαμογελαστά σχόλια θα έχει αυτό το ποστ
:)))
Post a Comment