Ε ναι βαρετό!

Το βαρετό που είχα να κάνω ήταν να κατέβω στον Πειραιά. Για ακόμα μια φορά. Να βρω την καθηγήτριά μου. Για ακόμα μια φορά. Να της εξηγήσω. Τι; Γιατί χάνομαι για πολλούς μήνες μετά από μια τέτοια συνάντηση. Γιατί δεν μπορώ απλά να τελείωσω μια εργασία που μου έχει πάρει σχεδόν τόσο χρόνο όσο θα χρειαζόμουν για να τελειώσω μια ακόμα σχολή. ( ο βασικός λόγος είναι γιατί βαριέμαι βασικά, σσσσσς ,και γιατί έχω απομακρυνθεί τόσο πολύ πια από αυτό που νιώθω σαν να έχω τελειώσει ).
Είχα δει στον ύπνο μου πριν κάποιες μέρες πως με είχαν πάρει τηλέφωνο από το πανεπιστημίο. Μου εξηγούσαν πως έχω δύο εβδομάδες μέχρι να τελείωσω την εργασία μου. Η πλάκα είναι πως η καθηγήτρια μου εξήγησε πως όντως σε δύο με τρεις εβδομάδες τελειώνει το πρότζεκτ. Βέβαια αυτό δεν έχει να κάνει με την δική μου εργασία. Αλλά είδες τι καλά που ταίριαξε; Τι προφητικά όνειρα που βλέπω; Μερικές φορές εντάξει. 
Μετά από ακόμα μια ανάλυση λοιπόν του τι θα μπορούσα να κάνω για πτυχιακή, η καθηγήτρια προσπάθησε να μου το κάνει όσο πιο εύκολο μπορούσε. Μέχρι και άρθρο μου εκτύπωσε. Εκτός από όσα μου έχει στείλει βέβαια. Μου έβαλε και στόχο μέχρι το Πάσχα. Έγινε και κάτι σημαδιακό. Ένας φοιτητής ήρθε να πάρει μια βεβαίωση. Αντί να βάλει την σωστή ημερομηνία στην βεβαίωση έβαλε κατά λάθος 05/05/2013. Την μέρα που πέφτει το Πάσχα. Σημαδιακό; Σκατά σημαδιακό πες. Αν δεν στρωθώ από μόνος μου δεν θα με σώσουν τα σημαδιακά. Πες το μην ντρέπεσαι. Α το είπες εντάξει.