Κερατίτιδα

Είχα μια περιπέτεια με το μάτι μου τις τελευταίες μέρες. Όχι από την τελευταία φορά που έγραψα. Τις τελευταίες πέντε μέρες. Η διάγνωση: κερατίτιδα. Δεν βγάζεις κέρατα είναι απλα μία μικρή πληγή στο μάτι που δεν ξέρουμε πως δημιούργηθηκε. Ίσως από τον υπολογιστή. Δεν θέλει να τελείωσω την πτυχιακή μου. Ειδικά το Σάββατο το μάτι μου ήταν κατακόκκινο και είχε κλείσει αρκετά. Αφού κάποια στιγμή κάποιος πελάτης κάτι μου ζήτησε να κάνω. Αρνήθηκα και πήγε να πει κάτι. Όταν είδε το μάτι μου κατακόκκινο ορκίζομαι πως έφυγε τρομαγμένος. Τώρα βέβαια πάει πολύ καλύτερα.
Να μερικά πράγματα που έμαθα από τις αρκετά συχνές επισκέψεις στο οφθαλμολογικό.

1. Οι οφθαλμιατροι είναι όλοι φετιχιστές...όλο τα αυτιά τους θέλουν να κοιτάς
2. Για όλα φταίνε οι φακή επαφής , εμένα για φακούς με ρώτησαν πάνω από δύο φορές ο κάθε γιατρός που με εξέταζε
3. Θέλουν να τους κάνεις καμάκι: "για κλείσε μου λίγο το ματάκι...πάλι...πάλι"
4. Τόσο φως σε μάτι πρέπει να έπεφτε μόνο σε ανακρίσεις.
5. Οι διαγνώσεις είναι σωστές , απλά εμείς δεν ξέρουμε να βάζουμε καλά τις σταγόνες
6. Γιατί λίγα είναι;;;
   

Γαμώ δεν θα ήταν;

Φεύγω για δουλειά βιαστικά βιαστικά. Πάντα τελευταία στιγμή αφού μένω πέντε λεπτά από την δουλειά μου. Το σπίτι είναι άνω κάτω. Οι δικοί έφυγαν για το εξοχικό και το άφησαν έτσι. "αν είναι να καλέσεις κάνεναν φίλο σου μην το κάνεις βγάλτους έξω για απόψε και την άλλη εβδομάδα βλέπουμε". Βγαίνω λοιπόν από το σπίτι στρίβω στο στενό και πάω στην δουλειά. Ένας στρατός είναι κρυμένος στον πάνω δρόμο. Οι γονείς μου, ο αδερφός μου , οι φίλοι μου. Στρώνονται στην δουλειά και κάνουν το σπίτι όπως πρέπει. Χριστουγεννιάτικο και έτοιμο να με υποδεχτεί όταν γυρίσω από την δουλειά χωρίς να το ξέρω. Γυρίζω κουρασμένος από την δουλειά. Στεναχωρημένος που δεν πήγα στο γήπεδο και κάπως πικραμένος που μερικοί με ξέχασαν. Φτάνω στο σπίτι και η γιαγιά μου μου ετοιμάζει το φαγητό. Ανεβαίνω πάνω χωρίς να παρατηρώ καμία αλλαγή. Ανάβω τα φώτα.... Είναι όλοι εκεί. Όλοι όμως! Ακόμα και όσοι νόμιζα με ξέχασαν. Μια μεγάλη τούρτα είναι πάνω στο τραπέζι και γύρω όλοι τους μου λένε το τραγουδάκι. Ένα μεγάλο 28 είναι σχεδιασμένο πάνω στην τούρτα και με μικρά γράμματα: " άλλα δύο και πας epic level... ο ουρανός είναι το όριο...". Γελάω κλαίω όλα μαζί. Αυτός που το σκέφτηκε να είναι καλά. Του χρωστάω μεγάλη δική του έκπληξη.

Δώσε και σε εμένα

Με πήραν από μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας για να μου πουν μια προσφορά. Κάνω την φυσιολογική αντίδραση αλλά ακολούθησε ο εξής διάλογος:
- Γεια σας καλούμε από την για να σας κάνουμε μια προσφορά για σταθερό τηλέφωνο
- Όχι ευχαριστώ δεν ενδιαφέρομαι
- Μα δεν θέλετε να ακούσετε ούτε την προσφορά;
- Πες μου την προσφορά...
- Είστε στο ΟΤΕ;
- Όχι δεν είμαι
- Α έχετε κάποιο άλλο πρόγραμμα; πληρώνετε πολύ;
- Δεν ξέρω , δεν το πληρώνω εγώ...
- Α μάλιστα
- Είμαι στην και έχουμε και το
- Α έχετε αυτό; ε εντάξει τότε
- Κέρδισα;
- (χοντρά γέλια) θα κερδίζατε αν παίζατε λόττο
Μου αρέσει που την έκανα και γέλασε! Χαίρομαι όταν μου συμβαίνει και εμένα στην δουλειά μου. Φαντάζομαι πόσοι λίγοι πραγματικά κάθονται και ακούν την προσφορά. Αφού όσο φθηνό και να είναι κάτι ο κόσμος δεν έχει λεφτά να δώσει. Δεν ακούνε την λέξη προσφορά αλλά ακούν κάποιον που προσπαθεί να του πάρει τα λεφτά.

"Τα κάνω καρδιές"

Είναι μια καλημέρα το πρωί, μια καλησπέρα το απόγευμα και μια καληνύχτα το βράδυ. Αυτό που βάζεις μέσα της ξαφνικά γίνεται πιο γλυκό,πιο ζεστό και διατηρείται έτσι. Καμιά φορά βάζουμε και τα χέρια μας γύρω της, την αγκαλιάζουμε. Πέρνουμε λίγο από τη ζεστασιά που βγάζει. Αλλά δεν μας καίει. Μας προφυλάσει. Ο άνθρωπος που στην έκανε δώρο είναι σαν να χαρίζει ένα κομμάτι από την δική του. Είναι το δικό σου κομμάτι. Δικό σου γιατί εκείνος σε έβαλε μέσα της, και με αυτό τον τρόπο στο δείχνει. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως οι κούπες στην τράπουλα λέγονται και καρδιές. Πριν γίνουμε όλοι επαγγελματίες χαρτοπαίκτες , καρδούλες τις λέγαμε... Εντάξει ίσως είναι τυχαίο...
Ωραίο δώρο οι κούπες...

Ημιμεθύς

Τι θα ήταν πιο ταιριαστό να πεις στα αδέρφια σου; Συγνώμη ή ευχαριστώ; Στα δικά μου αδέρφια ίσως δεν θα είχα φτάσει στο σημείο που θα χρειαζόταν να πω συγνώμη , άρα ούτε ευχαριστώ. Στα άλλα μου αδέρφια όμως νιώθω πως δεν χρειάζεται να πω λέξη. Τα βλέμματα μίλησαν.

Δύσκολα

Για λίγο καιρό ακόμα από ότι φαίνεται. Δύσκολα τα πράγματα. Δυσοίωνα. Άλλη μέρα θα σας πω

Ξίφος

Σήμερα ήθελα να σου γράψω κάτι αλλά δεν

Ξέρεις κάτι;

Είναι επειδή κρατούσες όλες αυτές τις μέρες your fingers crossed...

Κρυφά

Τι καλύτερο σημάδι από το να λέει το όνομά μου στην πρώτη σελίδα που θα ανοίξεις; Το άλλο δεν το ήξερες όμως. Πως έχει μια σκηνή που μας περιγράφει. Την κάναμε μετά από λίγους μήνες καταλάθος και μάλιστα χωρίς να το ξέρουμε. Ήταν ωραία που το έσκασες και ήρθες κρυφά. Ίσως τελικά όχι τόσο κρυφά αλλά ποιος νοιάζεται; Αφού ήρθες. Ήταν αργά και είχε κρύο. Δεν ανατριχιάσαμε από αυτό αλλά είχε. Είχε και λίγο απόσταστη. Μικρή αλλά αρκετή. Θα κοιτάξω να δω που είναι η φωτογραφία από μια γωνία που κάποτε έβλεπα τέσσερα κεφαλάκια και τα δυο κρυβόντουσαν.

Στο δρόμο για το τρένο

Όλοι μας για να δοκιμάσουμε την εφαρμογή του νέου μας κινητού, να μας ειδοποιεί κάθε φορά που θερμοκρασία πέφτει στους μηδέν βαθμούς έτσι ώστε να σηκώνουμε εγκαίρως τους υαλοκαθαριστήρες για να μην κολάνε στο παρμπρίζ, βάλαμε το κινητό μας στην κατάψυξη και περιμέναμε εν αγωνίως να ακουστεί ο ήχος ειδοποίησης. Νιώσαμε μια περηφάνια όταν μετά από λίγα δευτερόλεπτα χτύπησε το κινητό που όντως πήγαμε κάτω στο παρκαρισμένο μας αυτοκίνητο να σηκώσουμε τους υαλοκαθαριστήρες...

Έντονα πολύ

As a matter of fact ναι έχει φεγγάρι. Θα ήταν πιο ωραίο αν δεν το έβλεπα από την ταράτσα του σπιτιού μου. Από μια παραλία ας πούμε ή από ένα βουνό. Χωρίς τoν θόρυβο της μηχανής που μόλις πέρασε. Είναι μια γλυκιά και ήσυχη βραδιά. Όσο ήσυχη μπορεί να είναι τέλος πάντων. Θυμάμαι τότε στο άλλο σπίτι μου, στον Ασπρόπυργο. Το έλεγα έτσι γιατί έτσι το ένιωθα. Ο μικρός δεν είμαι σίγουρος πως το λέει έτσι. Ήμουν κοντά στην θάλασσα. Αλλά η φασαρία από την εθνική που ήταν σε απόσταση λιγότερη από ένα χιλιόμετρο ή τα πολλά φώτα στην απέναντι πλευρά , αν θυμάμαι καλά, σε προσγείωναν λίγο. Ας ήταν αργά την νύχτα. Πάντα είχε λίγο φασαρία. Ή δεν είχε απόλυτη ησυχία. Στην Δράμα θυμάμαι ήταν πιο ήσυχα. Λίγο πιο ωραίο αυτό το σπίτι. Βουνό κιόλας μου ταιριάζει πιο πολύ. Ατμοσφαιρικά κάπως. Στα Χανιά ίσως το καλύτερο σπίτι. Δεν ξέρω πήγα και σε πολλά εκείνον τον χρόνο. Δεν μπορώ να καταλάβω πως και τα θυμήθηκα αυτά τώρα. Το φεγγάρι; Σε έναν χρόνο βλέπεις περισσότερα φεγγάρια από ότι ίσως στην υπόλοιπη μέχρι τότε ζωή σου. Εκτός και αν είσαι αστροφυσικός οπότε δεν μετράει. Δείτε το φεγγάρι. Δείτε τις σκιές που δημιουργεί. Δείτε το φως που βγάζει.

Σπάτα ή Λούτσα ή .....

Ας αρχίσουμε από την αρχή. Τα πράγματα στην δουλειά δεν πάνε καθόλου καλά. Θεωρητικά στο κατάστημα που δουλεύω είμαστε 15 άτομα παραπάνω... Φυσικά οι βάρδειες βγαίνουν μετά δυσκολίας ακόμα και όταν λείπουν δύο άτομα σε άδεια. Άλλο αυτό βέβαια. Πως ο κόσμος που έρχεται ήδη περιμένει σε μεγάλες ουρές για να εξυπηρετηθεί δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο για αυτούς. Δεν θέλω να φανταστώ τι θα γίνεται με 15 άτομα λιγότερα. Το καλό είναι πως δεν θα απολυθούν 15 άτομα, απλά θα κοιτάξουν να βρουν τρόπο να πάνε σε άλλα καταστήματα. Ειδικά σήμερα ο υποδιευθυντής με ρώτησε που μένω... Οι περισσότεροι συνάδελφοι μένουν στις γύρω περιοχές. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έρχονται με τα πόδια στην δουλειά. Θα είναι μεγάλη μείωση στο εισόδημά τους αν τους πάνε για παράδειγμα στα Σπάτα που είναι το κυρίαρχο ζήτημα αυτή την εποχή. Άντε να δούμε τι θα γίνει.

Συγκίνηση

Ήθελα να ξέρεις πως δεν είναι κίτρινη αηδία. Η γιατρός το είπε χρυσό! Αλλά έστω και κίτρινο να είναι όπως το λες εσύ μου ταιριάζει περισσότερο από το κόκκινο. Κανόνισε να τα πάρεις εσύ. Δεν συμπληρώνω εγώ αλλονώνε! Θέλω να μπούνε μέσα σου. Κάτι από εμένα. Ελπίζω να είναι τα τελευταία.

Το γλυκό

Ένα μικρό κοριτσάκι έπιανε τον πάγο. Του λέω μην το βάλεις στο στόμα σου όμως ε. Όχι,το πιάνω μόνο μου είπε. Ο μπαμπάς του το μάλωσε που θα πλύνεις τα χέρια σου τώρα; Του έδωσα να πλυθεί με οινόπνευμα και του έκοψα λίγο χαρτί κουζίνας για να σκουπιστεί. Το αστείο και γλυκό ταυτόχρονα και χαριτωμένο και ότι άλλο θέλετε ήταν πως με ρώτησε αν θα πονέσει με το οινόπνευμα. Το έχει συνδυάσει με πόνο το μικράκι γιαυτό μάλλον. Ακόμα και όταν του έριξα λίγο στο χεράκι του είχε ύφος σαν να πονάει. Πόνεσε το ρωτάω. Όχι μου λέει! Του σκούπισα τα χέρια και αυτό ήταν το απολύμανα! Τι λένε είπε ο μπαμπάς. Ευχαριστώ!

Στους καλούς μόνο

Καλημέρα και καλή εβδομάδα. Σήμερα ήρθε μια πελάτισσα πρωί πρωί. Αγοράζει αρκετά συχνά και πάντα γκρινιάζει για τις τιμές:
- Γιατί τόσο ακριβή η σαρδέλα;
- Ε ανάλογα με την τιμή αγοράς πάνε αυτά.
- Καλά βάλε μου ένα κιλό.
Βάζω χωρίς να λέω τίποτα.
- Μην μου βάζεις από κάτω που είναι λιωμένο σαν νερό...
Χαμογελάω.
- Οι υπάλληλοι πρέπει να (ανέχονται; ) τις πελάτισσες το λέω για τον μορφασμό σου.
Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος ποια λέξη χρησιμοποιήσε πάντως ήταν πιο κοντά στο ανέχονται από το να κατανοούν.
Να σας πω λοιπόν αγαπητή πελάτισσα πως εσείς το έχετε χάσει αυτό το δικαίωμα/προνόμιο(ή όπως αλλιώςς θέλετε πείτε το) να σας ανέχομαι ή να σας κατανοώ.

Είναι το χόμπιτ!

Σήμερα ήρθε ένας ενδιαφέροντος! Κοιτούσε τους Σκάρους. Με ρωτάει αν είναι εισαγωγής. Ναι λέω και το γράφουμε κιόλας. Α γιατί στην Ελλάδα έχει μόνο στην Κρήτη μερικά κοπάδια απαντάει είναι και δυόμιση τόνους πιο σκούροι... Να του πω πως έχω δυσχρωματοψία αναρωτήθηκα και πως δεν θα είχε μεγάλη διαφορά για μένα ότι χρώμα και να ήταν. Που το ξέρει ρε γαμώτο πως είναι δυόμιση τόνους πιο σκούροι; ζωγράφος είναι; ξαναναρωτήθηκα. Μετά με ρώτησε για τις γαρίδες τι νούμερο είναι. Το νούμερο δείχνει βασικά το μέγεθος της γαρίδας. Οσο πιο μικρό το νούμερο τόσο μεγαλύτερες είναι οι γαρίδες. Δεν ξέρω γιατί είναι έτσι, αλλά έτσι είναι. Του εξηγώ πως το νούμερο δεν γράφεται πάνω στα τιμολόγια. Α δεν μπορεί, πως δεν γράφεται! Δεν μιλάς με κάποιον τυχαίο με τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού ξέρω από κομπίνες ( ;) . Νομίζω είπε την συγκεκριμένη λέξη.
Τι θέλεις τώρα ρε αφεντικό να τσιμπάω; απόστρατος είσαι λογικά ξεπέρασέ το! Γιαυτό και έχεις πολλά χόμπι! Την ζωγραφική για τους τόνους του Σκάρου. Το ψάρεμα γενικά και για το νούμερο στις γαρίδες! Τώρα για τις λαμογιές και τις κομπίνες ή ότι άλλο ημιπαράνομο φαντάζομαι πως είναι ειδικότις αποκτηθείς εν τω στρατεύματι... που λέει και ο Φαίδων

so and so

Δύο περιστατικά με πελάτες το ένα πολύ αστείο το άλλο λίγο τραγικό. Το λίγο τραγικό είναι πως μια πελάτισσα είχε πάρει ένα ματσάκι μαϊντανό και είχε βάλει λίγο άνιθο για να πάρει μαζί. Το ματσάκι ο άνιθος είχε ο,27 ευρώ και η κυρία προτίμησε να πάρει ένα κλωναράκι άνιθο αντί να το πληρώσει. Δεν της περίσσευαν 27 λεπτά για να πάρει ολόκληρο το ματσάκι; Δεν ξέρω. Νομίζω πως αυτό σκέφτηκε.
Το πολύ αστείο περιστατικό έχει να κάνει με μία γιαγιά και το εγγόνι της. Ακουμπάει λοιπόν ο μικρός , μέχρι εννιά χρονών τον κάνω, το χέρι του πάνω στην ζυγαριά και λέει: " γιαγιά είναι πολλά κιλά το χέρι μου;" και η θεϊκή απάντηση της γιαγιάς: " πολλά κιλά είναι η μαλακία που σε δέρνει..."

Χωρίς τίτλο

Σήμερα απολύσαν ακόμα έναν συνάδελφο. Μάλλον απέλυσαν όπως με διόρθωσε ο φίλος μου. Περιμένουμε ποιος θα είναι ο επόμενος δυστυχώς... Κουράγιο μας

Μύγες

Το περασμένο Σάββατο (25/6) όλοι οι πελάτες είχαν νεύρα. Πραγματικά όμως ήταν όλοι νευριασμένοι. Φοβόμουν πως θα φάω ξύλο. Αυτό το Σάββατο ήταν όλοι πολύ ευδιάθετοι και υπομονετικοί. Η δουλειά έχει μειωθεί πάρα πολύ που αναρωτιέσαι πια τι τρώει ο κόσμος. Όλη την μέρα βαράμε μύγες. Ευτυχώς δηλαδή που είναι καλοκαίρι και έχεις περισσότερες....

Πάμε άλλο ένα;

Yπάρχουν άνθρωποι που ξεδίνουν ακούγοντας Σωκράτη ( Μάλαμα εννοείται) αγκαλιά με ένα μπουκάλι ρακί. Εγώ δεν μπορώ έτσι. Θέλω να παίξω μπάσκετ. Όχι ποδόσφαιρο. Αυτό, το προτιμώ τον χειμωνά. Θέλω μπάσκετ. Με την σπυριάρα που λένε οι κακεντρεχείς. Θέλω να τρέξω. Να σπρώξω. Να πηδήσω. Να βρισω! Να πω "καλάθι και φάουλ, είκοσι όλα στα εικοσιδύο". Να ιδρώσω. Να κουραστώ και να είμαι πιασμένος στα καλάμια την επόμενη μέρα. Ζητάω πολλά;