Γαμώ δεν θα ήταν;

Φεύγω για δουλειά βιαστικά βιαστικά. Πάντα τελευταία στιγμή αφού μένω πέντε λεπτά από την δουλειά μου. Το σπίτι είναι άνω κάτω. Οι δικοί έφυγαν για το εξοχικό και το άφησαν έτσι. "αν είναι να καλέσεις κάνεναν φίλο σου μην το κάνεις βγάλτους έξω για απόψε και την άλλη εβδομάδα βλέπουμε". Βγαίνω λοιπόν από το σπίτι στρίβω στο στενό και πάω στην δουλειά. Ένας στρατός είναι κρυμένος στον πάνω δρόμο. Οι γονείς μου, ο αδερφός μου , οι φίλοι μου. Στρώνονται στην δουλειά και κάνουν το σπίτι όπως πρέπει. Χριστουγεννιάτικο και έτοιμο να με υποδεχτεί όταν γυρίσω από την δουλειά χωρίς να το ξέρω. Γυρίζω κουρασμένος από την δουλειά. Στεναχωρημένος που δεν πήγα στο γήπεδο και κάπως πικραμένος που μερικοί με ξέχασαν. Φτάνω στο σπίτι και η γιαγιά μου μου ετοιμάζει το φαγητό. Ανεβαίνω πάνω χωρίς να παρατηρώ καμία αλλαγή. Ανάβω τα φώτα.... Είναι όλοι εκεί. Όλοι όμως! Ακόμα και όσοι νόμιζα με ξέχασαν. Μια μεγάλη τούρτα είναι πάνω στο τραπέζι και γύρω όλοι τους μου λένε το τραγουδάκι. Ένα μεγάλο 28 είναι σχεδιασμένο πάνω στην τούρτα και με μικρά γράμματα: " άλλα δύο και πας epic level... ο ουρανός είναι το όριο...". Γελάω κλαίω όλα μαζί. Αυτός που το σκέφτηκε να είναι καλά. Του χρωστάω μεγάλη δική του έκπληξη.