Αυτή και η επόμενη εβδομάδα κανονικά είναι οι εμβδομάδες μας. Μετά σε τριανταπέντε μέρες πάλι. Αλλά δεν έχει δουλειά. Το πρωί τρέχω να ανοίξω. Κουράζομαι. Όσο κουράζομαι τέλος πάντων. Μετά κάθομαι με σταυρωμένα χέρια. Περιμένω απλά να περάσει η ώρα. Κάνω καμιά δουλειά από εδώ και από εκεί. Λέω τις προσφορές. Αλλά τίποτα. Τίποτα για τα δεδομένα. Σε λίγο μπορεί και πραγματικά τίποτα.
1 comment:
:( Το τίποτα μας μέσα. Εδώ τα ίδια... Η γενιά του τίποτα.
Post a Comment