Thursday, October 08, 2009

Σ'αγαπάω γιαγιά Λίτσα

Στο υπόγειο του σπιτιού , εκεί που παλιά έκτρεφε καναρίνια, είχε ένα μαυροπίνακα. Σε αυτόν σημείωνε την απογραφή της οικογένειας(τα σχόλια είναι δικά μου):
1+1=2 ( ζευγάρι)
2+2=4 ( τα παιδιά )
4+1=5 (το πρώτο παιδί παντρευεται...)
5+3=8 (... και κάνει 3 γιους)
8+1=9 ( το δευτερο παιδια παντρευται...)
9+1=10 (... και κάνει 1 γιο)
Εκεί είχε σταματήσει. Ο σεισμός του 99 κατέστρεψε το σπίτι αλλά όχι την οικογένεια. Ο μαυροπίνακας πήγε στον εγγονό που σπούδαζε φυσική. Όλο και κάπου θα του χρειαστεί. Το νούμερο δέκα παρέμενε για χρόνια ακλόνητο. Ώσπου ένα διαζύγιο. Τώρα τι; Αφαίρεση; Όχι βέβαια. Ποτέ δεν θα το έκανε αυτό. Μετά από λίγο καιρό άλλωστε ένας νέος γάμος. Το δέκα έγινε έντεκα. Μια ακόμα νύφη. Σε δύο χρόνια έγινε και δώδεκα! Κι άλλο εγγόνι! Το πέμπτο κατα σειρά. Και αυτό αγόρι!
" Αγόρια μου!!" σχεδόν φώναξε ( που την βρήκε την δύναμη ;) όταν βγήκε από την εξέταση. Χαμογέλασε κιόλας. Ήταν καλύτερα. Φαινόταν καλύτερα. Ένιωθε πιο σιγουριά ίσως , δεν φοβόταν πια.
Έτσι σκέφτηκε ο εγγονός που σπούδαζε φυσική. Αυτός που έχει και τον μαυροπίνακα. Μόνο που δεν τον "ανανεώνει" πια. Ευτυχώς. Γιατί από χθες το βράδυ. Κάποιος από αυτούς τους αριθμούς δεν υπάρχει πια. Κακώς γράφω αριθμούς. Ονόματα θα έπρεπε να γράφω. Αλλά έτσι έκανε ο παππούς έτσι κάνω και εγώ. Λοιπόν ο ένας από τους δύο ανθρώπους που ξεκίνησαν αυτή την οικογένεια δεν υπάρχει πια. Έφυγε. Ξεκουράστηκε. Προσευχήθηκε γιαυτό ο άλλος άνθρωπος που μαζί ξεκίνησαν την οικογένεια. " Παναγία μου... πάρτην να ξεκουραστεί.... ". Έτσι και έγινε. Αυτό το ζευγάρι που δεν το χώρισε τίποτα μέχρι τώρα. Που ήταν μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα. Που άλλαξαν αναγκαστικά σπίτια μετά τον σεισμο του 99. Που πήγαιναν μαζί στα δεκάδες νοσοκομεία και γυρνούσαν πάντα στο σπίτι τους. Πριν κάποια χρόνια ένας γιατρός είχε δει τον ιατρικό της φάκελο. "Είναι θαύμα που ζει με τέτοιο ιστορικό..."
Η γιαγιά μου έφυγε χθες το βράδυ. Έφυγε μετά ακόμα μία νοσηλία που κράτησε εννιά μέρες. Μέχρι χθες τους είχα και τους τέσσερις. Δύο παππούδες και δύο γιαγιάδες. Υπήρχε καιρός που είχα ακόμα και προγιαγιά. Το ξέρω ότι είμαι πολύ τυχερός. Καθώς ακόμα και από πριν δέκα χρόνια είχα συμμαθητές μου που είχαν χάσει κάποιον παππού ή γιαγιά ή ακόμα και τους δύο. Λοιπόν εμένα ήταν η πρώτη μου μεγάλη απώλεια. Πόνεσα και έκλαψα. Όσο γράφω κλαίω. Θα κλάψω κι άλλο....
Καληνύχτα γιαγιά Λίτσα. Θα προσέχουμε τον παππού. Θα είσαι και εσύ πάντα μαζί μας άλλωστε.

3 comments:

Moloch said...

Καλό ταξίδι γιαγιά Λίτσα, συλληπητήρια Μάξιμε...

maxim glendower said...

είχε καλό ταξίδι απόστολε, τα εγγόνια της την πήγαν , τα αγόρια της... σευχαριστώ

Aerlyn0204 said...

:(