Τόσο κολημένος πια...;

Το μεσημέρι είδα στον ύπνο μου ότι πήγα για άλμα. Ήταν κουραστικές πολύ οι μέρες που είχαμε άλμα. Ξυπνούσαμε στις 3 το χάραμα για να προλάβουμε. Η έλλειψη ύπνου, η πολύ πρωινή αναφορά , το κουβάλημα του μπέργκινγκ , η μεταφορά στο αεροδρόμιο , το ντύσιμο με το αλεξίπτωτο , το πιάσιμο στα γόνατα , η πίεση στα κόκκαλα της μέσης από τα μεταλλικά μέρη του αλεξιπτώτου , το να μπεις στο αεροπλάνο με το μπέργινγκ να το κουβαλάς ανάμεσα στα πόδια, η σαρδελοποίηση στο αεροσκάφος. Όλη αυτή η ταλαιπωρία άξιζε για τα 60 κάτι δευτερόλεπτα που κρατούσε η πτήση μας στο αέρα. Στο όνειρο μου το άλμα ήταν βραδυνό και μέτα ακολουθούσε πορεία σε χιονισμένο βουνό.