Λουλίτσα

Βγαίνουμε από την μπροστινή πόρτα. Ετσι το είπα δεν έχουμε πίσω πόρτα. Την βλέπουμε απέναντι. Να κάθεται στο μπαλκόνι της. Χαμογελούσε. Μας μίλησε. " Καιρό.... καιρό έχω να σε δω...". Μιλούσε με κενά επηρρεασμένη από την αρρώστια της. Κι όμως ήταν χαμογελαστή. Το πιθανό βέβαια να μην καταλάβαινε τι γινόταν. Μας είπε ότι θα μας δει το καλοκαίρι. Οταν το άκουσα στεναχωρήθηκα. Τόσο πολύ τα έχει χαμένα πια αναρωτήθηκα. Είναι ένας από τους ανθρώπους της γειτονιάς που μας μεγάλωσε εμένα και τα αδέρφια μου. Μας αγαπάει πολύ και την αγαπάμε βέβαια πολύ. Μας είχε μάθει και ένα παιχνίδι. "Είμαι ένα βαποράκι και μέσα στα αμπάρια μου έχω Κ...". "Τρώγετε;" "πίνετε;" "φοριέτε;" και μέσα από τις ερωτήσεις προσπαθούσαμε να βρούμε τι είναι. Μας έκανε και φούσκες με το σαπούνι. Είχε κάνει και κάτι που μας φαινόταν τότε πολύ κουφό. Επειδή κάπνιζε έκανε φούσκες με το καλαμάκι και είχαν καπνό μέσα... Απίστευτο! Ηταν σαν τρίτη γιαγιά μας. Ακόμα είναι δηλαδή απλά δεν την βλέπουμε τόσο συχνά. Εχουνε μεγαλώσει όλοι.