Βράδυ Σαββάτου

Σαν μουσικοχορευτική παράσταση μου φάνηκε η λειτουργία το βράδυ του μεγάλου Σαββάτου. Εμεινα μετά την Ανάσταση για να κοινωνήσω. Δεν είχε πολύ κόσμο. Εμεινα όρθιος και παρατηρούσα το κάθετι.
Ο πάτερ λοιπόν δοκίμασε με το χέρι του να δει αν είναι ανοικτό το μικρόφωνο. Τελικά ήταν και κοίταξε με ύφος τον δεξιό ψάλτη- ηχολήπτη.
Η όλη αρχιτεκτονική ενός ναού μου θύμισε ( χθες έτσι ξαφνικά) αρχαίο θέατρο. Ειδικά την στιγμή που βγήκαν οι δύο παπάδες , από την αριστερή πόρτα (πάροδος στο αρχαίο θέατρο).
Το λιβανηστήρι (αυτό με τα κουδουνάκια!) ήταν εξαιρετικά γυαλισμένο. Οταν είδα το πως το κουνούσε ο πάτερ σκέφτηκα πως δεν πέφτει η φλόγα ή κάτι τέλος πάντων. Τα κουδουνάκια μου θύμησαν Χριστούγεννα , το έλκυθρο του Αγιου Βασίλη και το γεγονός ότι ήταν εξαιρετικά γυαλισμένο την στρατηγική επιθεώρηση.
Γενικά η σκεψη εκείνες τις στιγμές στην λειτουργία αφορούσαν πολύ τον στρατό. Η τελευταία φορά άλλωστε που είχα παρακολουθήσει τελετή ήταν στον στρατό. Ο πάτερ ο δικός μας έλεγε χαρακτηριστικά κάποιες εκφράσεις. Τις είχα μάθει να τις λέω με τον ίδιο τόνο και την ίδια χροιά: "Ειρήνη Πάσι", "Τας κεφαλάς προς το Κύριο κλίναμε"(με την αντίστοιχη "υπόκλιση"), "λάβετε φάγετε τούτο μου εστί το σώμα...". Στον στρατό επίσης στο παράγγελμα ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕ ΑΡΜ η συνήθης παρατήρηση ήταν: " πως κρατάς έτσι το όπλο ρε... δεν είναι λαμπάδα!". Προσπάθησα να σκεφτώ πως ήταν η κίνηση. Παραλίγο να βάλω το κερί επ ώμου και να εκτελέσω το παράγγελμα για να το θυμηθώ.
Ακόμα, μιας που ήμουν μόνος , θυμήθηκα ότι και στον στρατό ήμουν μόνος. Μόνος με τις σκέψεις μου. Είχα ανθρώπους κοντά μου βέβαια. Που με βοήθησαν να περάσω όσο καλύτερα γίνεται. Ηταν κοντά μου ακόμα και όταν δεν τους έψαχνα. Αλλά ένιωσα πάλι ίσως το συναίσθημα ότι ήμουν μόνος - ελεύθερος. Χωρίς πραγματικές έννοιες. Χωρίς κάτι να ανησυχώ για. Δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς .
Κοιτούσα το κερί μου. Την φλόγα που έπαιζε. Σε μένα πάντα φαντάζει σαν κάτι μαγικό. Οχι επειδή είναι το άγιο φως Moloch. Αλλά πάντα μου άρεσε η φλόγα. Νομίζω ότι δίκαια την είχαν θεοποιήσει την φωτιά. Αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν σκηνές από διακοπές ρεύματος με κεράκια. Τι ησυχία που έχει τότε;
Ξαφνικά, χωρίς να έχω πάει, σκέφτηκα Πάσχα στην Καθολική Ρώμη.
Ενα πράγμα που μου έκανε εντύπωση, γιατί όπως βλέπετε δεν μου έκανε τίποτα άλλο, ήταν ότι μπήκε ένα μικρό κοριτσάκι στο ιερό. Νόμιζα ότι απαγορεύεται να μπαίνουν γυναίκες ή κάνω λάθος; Στο ιερό έβλεπα τους παπάδες. Εκαναν τις ετοιμασίες για την θεία κοινωνία. Μου ήρθε η κλισέ φράση που χρησιμοποιούν καλλιτέχνες στο θέατρο: " στα παρασκήνια περνάμε καλά αυτό βγαίνει στην παράσταση και περνάει στον κόσμο!".
Ιερόν Ευαγγέλιον το ανάγνωσμα... Πέρας... Η βάπτιση δεν είναι το μεγαλύτερο μυστήριο; Φυσικά μετά το τρίγωνο των Βερμούδων... Δεν είπαν το " δι ευχών".... Σε κάποιο σημείο του μυστηρίου είχαμε και συμμετοχή του κοινού. Ο πάτερ έλεγε κάτι και επαναλαμβάμε.
Στο τέλος ο πάτερ είπε καλή ανάσταση και χρόνια πολλά και με νόημα στον ψάλτη ηχολήπτη του είπε να πει το Χριστός Ανέστη, σαν μουσικό χαλί.