Σκέψη

Σκέφτομαι μετά τον τίτλο του προηγούμενου ποστ να αλλάξω τον τίτλο στα ποστ με ετικέτα ποδόσφαιρό σε γκολ-ποστ! Τι λέτε;;

Αναστενάζουν τα γκολ - ποστ!

Χθες είχα πάει στο γήπεδο. Είδα ΑΕΚ - Ξάνθη. Πολύ κρύο βρε παιδί μου. Δεν σε "ζεσταίνει" και η ομάδα. Η ΑΕΚ έχει μέσο όρο εισιτηρίων 18034 (λογικά στα παιχνίδια πρωταθλήματος πηγη:www.novasports.gr). Τα επόμενα παιχνίδια δεν την βοηθάνε ιδιαίτερα να ανεβάσει αυτό το μέσο όρο. Αλλά αν λάβουμε τα παιχνίδια των play offs , που πέρυσι δεν είχε το αναμενώμενο αποτέλεσμα για την ΑΕΚ, και τον ημιτελικό με τον ΠΑΟ, θα δούμε ότι η ΑΕΚ έχει ακόμα σημαντικά παιχνίδια να δώσει. Σημαντικά και με την έννοια του εμπορικά , "να πάει ο κόσμος να δει". Είναι σημαντικό να είμαστε δίπλα στην ομάδα. Η νέα διοίκηση φαίνεται να κάνει μια στροφή στο παρελθόν. Αυτό φαίνεται από πολλά πράγματα. Ενα από αυτά είναι που με την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο εκτός από το βίντεο της εποχής Νικολαϊδη που παίζεται από τα matrix του γηπέδου μετά από λίγο ακούγεται και ο ύμνος της ΑΕΚ , "αναστενάζουν τα γκολποστ...".
Μακάρι τελικά να γίνει και επιτέλους το γήπεδο. Δεν ήμουν υπερ στο να γίνει το γήπεδο στην Ν. Φιλαδέλφεια. (Δική μου γνώμη ήταν να γίνει αλλού το γήπεδο ποδοσφαίρου και στον χώρο της Ν.Φιλαδέλφειας να γίνει κάτι σαν τις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου). Το μόνο σωστό στο όλο σχέδιο ήταν ότι θα μπορούσαν να στεγαστούν όλα τα τμήματα στο χώρο. Μακάρι να γίνει γήπεδο ποδοσφαίρου , μπάσκετ αλλά και κολυμβητήριο και κλειστό για τις ανάγκες των χαντμπαλ και βόλευ.

Palaiokwstas rules!!

Σήμερα το πρωί σηκώθηκα στις 12:30 και πήγα στην τράπεζα. Εκεί αγριοκοίταξα ένα παιδάκι που πείραζε τα πάντα από τον συναγερμό μέχρι τα πάντα! Οταν το αγριοκοίταξα είπε μαμά αυτός ο κύριος είναι μεγάλος και παίζει ποδόσφαιρό!! Δεν ξέρω πως το κατάλαβε ίσως επειδή φορούσα φόρμα. Γυρνόντας σπίτι με είδες ένας γείτονας και μου είπε : Α ρε μαξιμ έφυγες από τον στρατό και δραπέτευσε ο παλαιοκώστας!!! Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να κάνω ποστ για αυτή την πρωτοφανή χολιγουντιανή (μία από τις ταλαιπωρίες της επιγραφής που είχα γράψει σε προηγούμενο ποστ ) απόδραση που γίνεται για δεύτερη φορά! Μου έδωσε ωραία πάσα ο γείτονας.

Επιτέλους λίγο μπάλα!

Mόλις τελειώσαν τα παιχνίδια Θρασύβουλος - Πανθρακικός και ΑΕΛ - Αρης. Ομάδες με λίγο πολύ ίδιους προσανατολισμούς και στόχους. Οι δύο πρώτες μάχονται για την σωτηρία οι δύο δεύτερες για μια καλή θέση που θα τους οδηγήσει στα play off των θέσεων στο UEFA. Στα δυο παιχνίδια μπήκαν συνολικά 4 γκολ. Στο πρώτο το ένα με πέναλτι και το άλλο με αυτογκόλ, ενώ πέναλτι έχασε και η ομάδα του Θρασύβουλου. Στο δεύτερο και τα δύο με πέναλτι. Πέραν τούτου ελάχιστες φάσεις από τις τέσσερις ομάδες! Γιατί ασχολούμαι ξαφνικά με αυτά; γιατί χθες σάββατο πήγα στην ομάδα που έπαιζα πριν πάω φαντάρος και είδα ένα παιχνίδι με 3 γκολ , και τουλάχιστον 4 δοκάρια. Πολύ πιο θεαματικό , αν και κάπως πιο αργο , το παιχνίδι που παρακολούθησα από παίκτες που σχεδόν πληρώνουν για να παίζουν αντί να πληρώνονται! Τα συμπεράσματα δικάς σας (Τι διπλωματικό τελείωμα!)
Σε λίγο αρχίζει και η ομάδα μου. Υποτίθεται πως θα πάρουν ευκαιρίες κάποιοι νεότεροι παίκτες. Ας ελπίσουμε να έχουν αυτά τα στοίχεια που είχαν όταν έπαιζαν ποδόσφαιρο στις αλάνες(;) , δεν ξέρω αν τις πρόλαβαν.
Κλείνω με την ευχή του χρόνου στον τελικό κυπέλου στο μπάσκετ να επιτραπεί πάνε περισσότεροι απο περίπου 2000 άτομα ενώ το γήπεδο είναι της τάξεως των 15000.

Γλάρος

Τι έχει τραβήξει αυτή η καημένη επιγραφή σε κινούμενα σχέδια δεν λέγεται!!! Η καημένη

Ονειρο

Δύο φίλοι κουβεντιάζουν για το λογικό και το παράλογο:
- Η λογική λέει αυτό κ αυτό που λες εσύ είναι παράλογο!
- Καλά άσε τι λέει η λογική και κάτσε να πάρω τηλέφωνο να δω η γυναίκα μου τι λέει...

Πυρετός

Εχω μιλήσει με δύο γνωστούς μου που έχουν τελειώσει τις στρατιωτικές υποχρεώσεις και όταν τους είπα οτι είμαι άρρωστος , βήχως και είχα πυρετό μου απάντησαν και οι δυο: "Ε! έληξαν τα εμβόλια, είναι μελετημένο!!".
ΘΕΛΩ: να σταματήσει να πονάει το στομάχι μου!

Είπαμε

Κατεβαίναμε μαζί στην σχολή όπως κάθε μέρα. Είχα αργήσει και από λάθος χάσαμε και έναν ακόμα συρμό. Από Αγιο Νικόλαο μέχρι και Ομόνοια βρίζει ο ένας τον άλλον και φωνάζουμε. Εχουμε γίνει θέαμα σε όλο το βαγόνι. Οταν το τρένο σταμάτησε στην Ομόνοια μια κυρία μας είπε: συγνώμη είστε αδέρφια; γιατί μόνο αδέρφια τσακώνονται τόσο έντονα... Μετά από το κοπλιμέντο ησυχάσαμε και η μέρα κύλησε σαν να μην έγινε τίποτα.
Tην επόμενη μέρα κατεβήκαμε πάλι μαζί. Αυτή την φορά χωρίς φωνές. Κοιτούσαμε μαζί την εφημερίδα και μας λέει πάλι μια κυρία: σήμερα δεν τσακώνεστε ε;
Αυτός είναι ο φίλος μου ο β. Τι να κάνουμε;

Σαλάτα

Είχα πει ότι θα κάνω ποστ γιαυτή την διαδρομή. Τελικά δεν το έκανα εκείνη την φορά. Αυριο δεν θα πάω. Κάποιος αποφάσισε μια μέρα αφού απολυθώ να ανεβάσω πυρετό. Είπαμε έληξαν τα εμβόλια. Τέλος πάντων. Ημουν λοιπόν στο αυτοκίνητο με το β. κ την ε. Εκείνο το σήμειο που είμασταν είναι η Κακιά Σκάλα. Ενα μέρος της διαδρομής γεμάτο τούνελ. Η μέρα ήταν συννεφιασμένη. Το αυτοκίνητο πήγαινε γρήγορα. Φως. Σκοτάδι. Σύννεφο. Παράσιτα ραδιοφώνου. Βράχοι. Βροχή. Και από πίσω από μόνος μου να ακούω αυτό το τραγούδι. Να ενώνεται με τις εικόνες που βλέπω και να κάνουν ένα ξεχωριστό βίντεο κλιπ. Οχι τόσο ωραίο βέβαια όσο αυτό που θα δείτε. Αύριο όπως είπα δεν θα πάω για να το ξαναζήσω. Ε αυτά. Στην φωτογραφια είμαστε οι τρεις μας. Ο μεσαίος απολύθηκε τον Νοέμβριο, ο αριστερά πριν λίγες μέρες. Ο δεξία απολύεται σε 360 μέρες. Καλή θητεία β.

Λήξης - ΛΟΚ (λήξης παύλα λοκ)

και πέρασε η ώρα και καθενείς στο σπίτι του επήγε....

Ηρθε το τέλος;

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα. Αύριο απλά θα παώ για να πάρω το απολυτήριό μου. Από την στιγμή που έφυγα από το στρατόπεδο έχω πονοκέφαλο και νιώθω οτι είμαι ζεστός. Μπορεί να έχω πυρετό. Μάλλον έληξαν τα εμβόλια που μου έκαναν την πρώτη μέρα θα είχαν διάρκεια 365 μέρες αλλά επειδή εγώ έκατσα στο δίσεκτό για την τελευταία μέρα δεν με προστατεύουν. Ετούτα!

Οταν στέκομαι στην πόρτα

Μόλις γύρισα από το στρατόπεδο. Τον τελευταίο καιρό επειδή βγαίνω πιο συχνά έχω πάρει το αυτοκίνητο και γυρνάω με αυτό. Τις προηγούμενες φορές "αγγάρευα" κάποιον. Εχω πάρει σχεδόν όλα μου τα πράγματα πια από το στρατόπεδο. Επιπλέον έχει δύο σακκούλες με βιβλία από το παζάρι στην πλατεία Κλαυθμώνος. Το πρωί ξεκίνησα μόνος για να πάω στο 401 να βγάλω ακτινογραφίας θώρακος. Ηταν να πάω χθες μαζί με τους υπόλοιπους αλλά όπως ήμουν μόνος , από άποψη συναδέλφων, σχεδόν σε όλη μου την θητεία έτσι και τώρα από τυχαίο γεγονός πήγα μόνος. Κάνεις και μία όταν παρουσιάζεσαι. Πρέπει να έχει αποδείξεις ο στρατός ότι σε παραδίδει οπώς σε παρέλαβε. Το πρωί καθώς οδηγούσα , γύρω στις 7 , κοιτούσα το φεγγάρι. Ηταν πανέμορφο. Χθες το βράδυ είχε πανσέλινο αλλά σήμερα το πρωί ήταν σαν να είχε μόλις ανατήλει. Αφού στεναχωρήθηκα που δεν είχα φωτογραφική μηχανή για την αποθανατίσω συνέχισα τον δρόμο μου.
Με την ακτινογραφιά ξεμπέρδεψα στις εννιά παρά και μετά πήγα στο παζάρι. Γύρισα στις 2 στο στρατόπεδο. Ξεχρέωσα τον οπλισμό μου και τον ιματισμό μου. Ο λοχαγός μας θέλησε να μιλήσει σε εμάς τους απολυόμενους. Δεν το είχε κάνει ποτέ μέχρι τώρα, ρώτησα έναν παλιότερο που έχει μένει για ΟΒΑ. Μας γλίτωσε και από την απογευματινή εκπαίδευση αυτό από μόνο του θα έλεγε πολλά, αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Οταν οι υπόλοιποι απολυόμενοι έκαναν παρέλαση εμείς είμασταν στην διμοιρία με τα πολιτικά μας. Μας μίλησε ανοικτά και πιστεύω ειλικρινά. Συγκινήθηκε. Είπε καλά λόγια ότι είμασταν καλοί στρατιώτες και άλλα τέτοια. Μας ρώτησε την γνώμη μας ώστε να μπορέσει να γίνει καλύτερος στους επόμενους φαντάρους. Τα πιο πολλά δεν του τα είπαμε αλλά πιστεύω άκουσε κάποια πράγματα και σχημάτισε μια άποψη. Μας είπε και εκείνος πως έχει η κατάσταση και πως τον φρενάρουν κάποια πράγματα ώστε να είναι καλύτερη η εκπαίδευση. Βγάλαμε και μια αναμνηστική φωτογραφία. Για λίγο ήρθε πιο κοντά μας και από λοχαγός έγινε άνθρωπος. Μας χαιρέτισε έναν έναν. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν μια φράση του που συνδυάζεται και με ένα σύνθημα που λέγαμε όταν περνούσαμε την σχολή αλεξιπτωτιστών:

"Οταν στέκομαι στην πόρτα 1000 πόδια εκεί ψηλά

το εφεδρικό χαιδεύω μου'χει φύγει η μαγκία

μα σαν έρθει εκείνη η ώρα και κοιτώ τον αρχηγό

1000 φόβους ξεπερνάω και βουτάω στο κενό"

Μας είπε λοιπόν πως τώρα ο άνθρωπος στο τέλος δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Οπως λοιπόν μερικοί όταν στέκονται στην πόρτα μπορεί να διστάσουν την τελευταία στιγμή έτσι και εμείς πρέπει την τελευταία στιγμή, που στεκόμαστε στην πύλη για να φύγουμε, να δείξουμε ότι τελικά κάτι μας έμεινε μετά από τόσους μήνες να μείνουμε ψύχραιμοι και να μην χαλάσουμε αυτή την καλή εικόνα που έχουμε μέχρι τώρα.

Οταν πέρασα την πύλη πήγα στο αυτοκινητό μου. Μπήκα μέσα και ήθελα να τρέξω. Πάντα αντιμετώπιζα ψύχραιμα ότι έχει να κάνει με το θέμα απόλυσης. Ελεγα δεν πήραμε και πτυχίο πανεπιστημίου απλά πέρασε ένας χρόνος. Αλλά δεν ξέρω τι με έπιασε. Ημουν κάπως και συγκεκριμένα πολύ. Στην αττική οδό έπιασα και τα --- . Με είχε ρωτήσει ένα κοπέλι τα πόσα πιάνει και είπα να δοκιμάσω τελικά τα πόσα. Σκέφτηκα τι θα γινόταν αν έχανα τον έλεγχο αλλά δεν το συνέχισα για πολύ. Σταμάτησα να τρέχω και πήγα σαν άνθρωπος στο σπίτι μου. Οπως θα κάνω και την πέμπτη που θα είναι η μέρα που θα παώ να πάρω το απολυτήριο μου. Ετούτα.

Δεν ήσουνα φαντάρος...

Πρώτο ποστ

Ανάρτηση
Πέρυσι είχα κάνει αυτό το ποστ. Κάπου είπα ότι συμπαθώ τον maxim περισσότερο από εμένα, γιατί είναι πιο αγνός από εμένα. Φέτος παρατήρησα ότι σήμερα γιορτάζει και η Αγνή. Μακάρι λοιπόν αφού γιορτάζουν μαζί να καταφέρω να γίνω και εγώ πάλι τόσο αγνός όσο εκείνος.
Καλή χρονιά σε όλους με υγεία πάνω από όλα.

Το ξέχασα...

Συνήθως δεν ξεχνάω πράγματα και ειδικά γενέθλια και γιορτές. Φέτος ξέχασα την γιορτή μια πολύ καλής μου φίλης (ήμουνα στο κανδύλι , δικαιολογία), την επέτειο από κάτι πολύ σημαντικό που έγινε στην ζωή μου(αδικαιολογήτως) :-( και τέλος το πιο σημαντικό ξέχασα τα γενέθλια του blog μου. Κοίταξα το ημερολόγιο με τις υπήρεσιές μου και είδα ότι ήμουν εξοδούχος εκείνη την μέρα. 2/11/2006 ήταν η μέρα που έκανα το πρώτο μου post. Αφορούσε την νίκη της ΑΕΚ στο ch.l. Μετά από ένα χρόνο 2/11/2007 έγραψα για τον Maxim. Φέτος αν και έξω δεν έγραψα τίποτα... Είχα μόλις γυρίσει από την Δράμα.
Τέλος πάντων μια που είναι μέρες γιορτινές και που οι ευχές επιβάλλονται λίγο πολύ θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους καλά χριστούγεννα με υγεία πάνω από όλα. Να μου ευχηθώ να συνεχίσω να γράφω και εγώ γιατί πολύ μου έχει λείψει εκεί που είμαι στα στρατά.

Πρόγραμμα

Mια τριμελής οικογένεια κατεβαίνει από το τρένο. Ο μπαμπάς αρκούδος, η μαμά αρκούδα και το μικρό αρκουδάκι. Και ενώ η μαμά αρκούδα με το μικρό αρκουδάκι προσπεράσανε βιαστικά τα μηχανήματα ακύρωσης των εισιτηρίων και κατευθύνονται προς την έξοδο του σταθμού ο μπαμπάς αρκούδος προσπαθεί να βρει τρόπο να αφήσει κάπως τα ακυρωμένα εισιτήριά τους έτσι ώστε να ειναι σε κοινή θέα για τους επόμενους επιβάτες. Τι κάνεις; ρώτησε η μαμά αρκούδα τον μπαμπά αρκούδο. Ε μπορεί να τα χρησιμοποιήσει κάποιος που δεν έχει καθόλου εισιτήριο, και συνέχισε μπορεί για εμάς να είναι για πέταμα αλλά κάποιος άλλος θα γλιτώσει το πρόσθιμο αν τον πιάσουν χωρίς εισιτήριο.
Πόσο κοστίζει ένα ακυρωμένο εισιτήριο; Για κάποιον που κατέβηκε μόλις από το τρένο δεν κοστίζει τίποτα , είναι σκουπίδια αλλά για κάποιον που μόλις ανέβηκε στο τρένο κοστίζει το 40-πλάσιο της αξίας του!!!

ΕΤ phone home

Γύρισα στην βάση μου! Στον Ασπρόπυργο. Εκεί που όλοι είμαστε ίσοι. Στην Δράμα νιώθεις σαν τον Σούπερμαν στην Γη. Έχεις ιδιότητες που άλλοι άνθρωποι δεν έχουν ή τουλάχιστον οι περισσότεροι δεν τις έχουν. Ενώ εδώ στον Κρύπτον είμαστε όλοι κοινοί θνητοί. Κρίμα. Μόνο όταν φεύγεις από την Μοίρα καταλαβαίνεις τι κάνεις σε σχέση με τους υπόλοιπους. Είπε ο λοχαγος , δεν ξέρω αν το πίστευε , ότι ο τελευταίος του ουλαμού μας , θα ήταν ο καλύτερος στους υπόλοιπους ουλαμούς. Εντάξει υπερβολές βέβαια αλλά και πάλι κάτι είναι. Ας μιλήσει βέβαια επιτέλους και κάποιος για την ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ!!!

Φωτια

Ήθελα το προηγούμενο ποστ να είναι το τελεύταιο που θα έγραφα απο εδώ από την Δράμα. Αλλά τελικά θα κάνω άλλο ένα. Η παρέλαση κατά γενική ομολογιά πήγε καλά. Πιστεύω πήγαμε καλύτερα από τους υπόλοιπους καταδρομείς. Ο λοχαγός είπε ότι ένιωσε την αύρα και ότι πήγαμε σαν αλεξιπτωτιστές. Εγώ ένιωσα όμορφα.
Σήμερα τελευταία μου έξοδο στην Δράμα δεν έκανα τίποτα ιδιαίτερο. Είμαι πολύ κουρασμένος. Το ταξίδι θα είναι κουραστικό. Ένα πράγμα θα μου λείψει πολύ. Η ησυχία που είχε το βράδυ το στρατόπεδο. Όχι ότι στον Ασπρόπυργο γίνεται καμιά τρελή φασαρία , αλλά η θέση του στρατοπέδου βοηθάει στο να υπάρχει ηχορύπανση. Η γαλήνη που συναντάς εδώ στην Δράμα είχα καιρό να την νιώσω. Γαλήνη όχι ερημίας. Το μόνο κακό είναι ότι δεν πρόλαβα μέρα με πολύ κρύο. Δεν πειράζει. Ελπίζω να βρω αυτή την γαλήνη τώρα που θα επιστρέψω. Τώρα που χειμωνιάζει κιόλας η γαλήνη θα έρθει πιστεύω. Τα ποστ λογικά θα μειωθούν στους ρυθμούς προ Δράμας.

Άλφα

Το σημερινό βράδυ θύμιζε κατά πολύ το πρώτο βράδυ που ήρθαμε στην Δράμα. Ήταν όλοι προσοχή, χωρίς να μιλάνε, χωρίς να κουνιούνται και πιστεύω σχεδόν φοβισμένοι. Όταν πρωτοήρθαμε βέβαια δεν ήταν φοβισμένοι, απλά πειθαρχιμένοι είτε από φόβο είτε επειδή το ένιωθαν έτσι. "Ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος που όπου με παίρνει και μένα κοκορεύομαι". Αυτοί είναι τα ψάρια. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να φτάνουμε μέχρι εκεί βέβαια. Δεν είναι αναγκαίο να γίνονται ακραία πράγματα για να συμμορφώνονται μερικοί. Το γεγονός ότι έμειναν μέσα δύο μέρες έφτασε για να λένε οτι θέλουν να βγουν σήμερα και όχι ηρωισμούς τύπου δεν με νοιάζει και αν δεν βγω. Μαλάκες!
Είμαι πολύ θυμωμένος σήμερα. Απογοητευμένος. Μερικές φορές ακούω κάτι και πέρνω κουράγιο. Μερικοί εκτιμούν κάποια πράγματα. Όπως το να τους φωνάζω με το μικρό τους όνομα:
- Έλα Χ.
-Πως με είπες;
- Γιατί έτσι δεν σε λένε;
- Ναι απλά δεν έχω συνηθίσει να με λένε έτσι εδώ.
- Ε μόνο από τον Maxim το ακούς αυτός τους ξέρει όλους!(είπε ένας τρίτος)
Το ακούν τόσο σπάνια μέσα στο στρατό που τους έχει λείψει πιστεύω. Εδώ ακόμα και έξω δεν το ακούμε συχνά. "Έλα ρε..". Συνήθως έτσι απευθύνουν τον λόγο σε κάποιον. Παρένθεση. Άλλοι βλάκες γεννήθηκαν, βλάκες μεγάλωσαν και βλάκες θα ....
Θυμωμένο ποστ το σημερινό. Δεν μπορώ αλλιώς. Σε μια συζήτηση για το blogging κάποιος πετάχτηκε και είπε ότι είναι αυτοψυχανάληση. Προσπαθώ και εγώ τώρα να αυτοψυχαναληθώ...
Σήμερα είδα και κάποιους που είχαν φύγει λίγο πριν έρθουμε για Δράμα. Θα είναι και εκείνοι στην παρέλαση αλλά με άλλο σώμα. Χάρηκα που όταν περνούσαμε από μπροστά τους με φώναξαν. Εμένα είδαν και έψαχναν και τον ξεναγό μου. Ήταν καλό που τους έχω μείνει κάπως. Ο ένας από τους τρεις μάλιστα μου είχε πει κάποτε όταν ακόμα είμασταν στην Μοίρα "δεν μπορούσαν να είναι όλοι σαν εσένα ρε Maxim;". Για καλό το είχε πει. Και οι τρεις καλά παιδιά, ο ένας λίγο είρωνας , αλλά γενικά πολύ καλά παιδιά.
Λοιπόν ανακεφαλαίωση:το βράδυ όπως το πρώτο,υπάρχουν αυτοί που εκτιμούν και οι βλάκες, αυτοψυχανάληση και τρεις που έχουν φύγει.
Τέλος να σας θυμίσω ότι όταν θα περάσει η πρώτη ταξιαρχία καταδρομών θα είμαι στον δεύτερο ουλαμό ο έκτος από αριστερά! Θα με γνωρίσετε γιατί θα είμαι ο πιο όμορφος(μου το είπαν στην 1η ΜΑΛ) , θα έχω το χέρι πιο ψηλά (το ξέρω γιατί ενώ ο λοχαγός λέει σε μερικούς να το σηκώνουν πιο ψηλά ή να το ντεντώσουν εμένα μου είπε να το χαμηλώσω λίγο (μάλλον το κάνω ήδη σαν αλεξιπτωτιστής εγώ και κατεβαίνω να γίνω σαν απλώς καταδρομέας)),το κεφάλι μου θα είναι ψηλά, το βλέμα μου θα είναι ψαρωτικό, το στήθος μου θα είναι έξω, το τακούνι μου θα ακούγεται πιο πολύ και θα περπατάω περήφανα!
Σε προηγούμενο ποστ είχα πει ότι το τοπίο μοιάζει να είναι βγαλμένο από ταινία τρόμο (17/10). Κάποιοι μόλις σήμερα το πρωί το κατάλαβαν. Τελικά είμαι πολύ μπροστά!!
(Οι στίχοι είναι από το τραγούδι των Κατσιμιχαίων "Κορίτσια της συγνώμης")

Ναύαρχος

Πλησιάζουν οι μέρες... Πολλοί με ρωτάνε αν είμαστε έτοιμοι για την παρέλαση. Η δική μου απάντηση κανονικά πρέπει να είναι όχι. Συνάδελφοι μου αναρωτιούνται : αυτό είναι δηλαδή η παρέλαση που βλέπαμε τόσο καιρό , και εμείς έτσι πηγαίνουμε συντονισμένα , με ψηλά το χέρι , τέλεια ζυγισμένοι και στοιχισμένοι; Στην δοκιμαστική καθώς περνούσαμε δίπλα από άλλα τμήματα που είχαν ήδη παρελάσει άκουγα σχόλια οπως: "αυτή είναι η 2α ΜΑΛ;" , "έτσι μπράβο ρε σκυλιά". Πήρα πολύ ηθικό εκεί και πεισμάτωσα να πηγαίνω ακόμα καλύτερα."Πιο δυνατά το τακούκι και πιο ψηλά το χέρι". Ο λοχαγός μας είπε ότι πάμε πολύ καλά. Καλύτερα από τους υπόλοιπους πρασσινομπερέδες. Είμαστε οι καλύτεροι των καταδρομών. Τώρα μένει να παρελάσουμε σαν αλεξιπτωτιστές. Υποτίθεται ότι δεν το έχουμε καταφέρει ακόμα. Ελπίζω να το καταφέρουμε την Τρίτη. Να πετάξουμε όπως αρμόζει σε εμάς δηλαδή. Θα τα πούμε στα 1200 πόδια!!!!