Σαν το σχολείο

Κάτι τέτοια βράδια θυμόταν τον αντάρτη στον στρατό. "Να τρίβετε τα χέρια σας , τα πόδια σας και τον κορμό σας αφού μπείτε στον υπνόσακο για να κρατιέστε ζεστοί" , θύμιζε κάθε βράδυ ο επιλοχίας . Και συνέχιζε: "Ακούς μικρέ; Κανείς δεν είπε να τρίβεις το πουλί σου!". Τον έκανε ρεζίλι τον κακόμοιρο. Τον είχε πιάσει το πρώτο βράδυ να τον παίζει και από τότε σε κάθε βραδυνή αναφορά του το χτυπούσε. Θυμάμαι είχαμε ξυπνήσει από τις φωνές του εκείνο το βράδυ. "Τι σκατά είδες και σου ήρθε η όρεξη; τα δέντρα ; την λάσπη; το χιόνι; τον σύσκηνό σου; Τι που να με πάρει ο διάολος;"
Καλά ήταν τότε. Μας τάιζαν. Μας έντυναν,σχεδόν. Μας φώναζαν λίγο παραπάνω βέβαια αλλά ουσιαστικά από ευθύνες τίποτα. Τώρα ενοίκια , κοινόχρηστα , λογαριασμοί , διορίες. Αναρωτιόταν μήπως βιάστηκε να φύγει από το πατρικό του. Εκεί δεν θα κρύωνε τουλάχιστον. Η πολυκατοικία που έμενε είχε πάρει απόφαση να μην βάλουν πετρέλαιο. Έκανε λοιπόν την τακτική που είχε μάθει στον στρατό. Ναι κοιμόταν σε υπνόσακο για να ζεσταίνεται περισσότερο. Ναι φορούσε πολλά και λεπτά ρούχα. Για το τι έτρωγε καλύτερα να μην το κουβεντιάσουμε. Όλο και περισσότερο του περνούσε η ιδέα να επέστρεφε σπίτι του. Αλλά να τα παρατούσε έτσι εύκολα; Να έχανε την ελευθερία του; Οι σκέψεις τον έκαναν να ξεχάσει για λίγο το κρύο. Μπορεί να πέτυχαν και οι τακτικές του στρατού, ποιος ξέρει; 
Το επόμενο πρωί ξύπνησε από το κρύο. Πάλι. Τουρτουρίζοντας έβαλε τα ρούχα του και πήγε στην δουλειά του. Μια ακόμα βαρετή μέρα ξεκινά...