Όταν

Πρώτα χτύπαγε το κουδούνι και μετά άνοιγε την πόρτα με τα κλειδιά. Για να νιώθει πως κάποιος τον περιμένει, αυτή την στιγμή όμως έλειπε για μια εξωτερική δουλειά. Μόλις έμπαινε στο διαμερισμά ξεφορτωνόταν τα βάρη της ημέρας. Το παλτό και το καπέλο στον καλόγηρο. Τα κλειδιά στο τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα. Την ομπρέλα στην ομπρελοθήση. Την τσάντα στο γραφείο. Τα παπούτσια στην παπουτσοθήκη. Τα ρούχα στο κρεβάτι. Το σε λίγο μεσημεριανό στον πάγκο στης κουζίνας. Τα υπόλοιπα στην τουαλέτα. Λίγα στον νιπτήρα λίγα στην λεκάνη. Εβγαινε και έβαζε το φαγητό στο φούρνο μικροκυμάτων, "με ψήσιμο λίγων λεπτών έχετε έτοιμο σπιτικό φαγητό με όλα τα θρεπτικά του συστατικά και τις βιταμίνες του....". Γιαυτό έχω πάντα τόσο καλή διάθεση σκεφτόταν, φταίει το καλό φαγητό. Μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό έκοβε σαλάτα. Μία ντομάτα κομμένη στα οχτώ με λάδι και ρίγανη. Το ακουμπούσε στον πάγκο της κουζίνας και ταύτοχρονα έλεγε: "μία βότκα πορτοκάλι..." . Πόσες φορές δεν είχε παραγγείλει από τον αόρατο μπάρμαν πίσω από το υποτιθέμενο μπαρ. Ο ήχος από τον φούρνο σήμαινε πως το φαγητό ήταν έτοιμο. Καθόταν στον πάγκο και έτρωγε αργά αργά. Όπως κάθε μέρα. Μόλις τελειώνε πήγαινε και καθόταν στο γραφείο. Έβαζε πέντε δέκα κομμάτια στο μισοτελειωμένο παζλ. Σταματούσε και ξάπλωνε πάνω του. Τέλος της μισής μέρας...