Monday, May 31, 2010

Τα "τρυφερά" μου μέλη

Κόβω σολωμό. Ο Γ περηφανευόταν με τα καινούργια μαχαίρια: "θα κόβουμε πιο γρήγορα τώρα και καλύτερα...". Αρχίζω να κόβω τις φέτες. Το μαχαίρι σκίζει εύκολα την σάρκα του νεκρού ψαριού. Δεν σταματάει ούτε στο κόκκαλο όπως το παλιό που είχαμε. Η ευκολιά με κάνει απρόσεχτο. Στην τελευταία φέτα μαζί με τον κόκκαλο του ψαριού κόβω και τον αριστερό μου δείκτη.
Ο πάγκος πλημμυρίζει με αίμα. Η φωνή μου τόσο δυνατή που κάνει τους πάντες να στρέψουν το βλέμα τους προς το μέρος μου. Πετάω το μαχαίρι και ψάχνω το κομμένο μου δάχτυλο. Έχει πέσει στα σκουπίδια με τα λέπια και εντόσθια. Σκατά. Δεν είμαι ο πιο ψύχραιμος άνθρωπος αλλά πιέζω το δάχτυλο μου για να μειώσω την αιμοραγία. Ο Γ δίπλα μου βρίσκει αυτό που ψάχνω. Το βάζει σε ένα γάντι και όλο μαζί με πάγο σε μια νάιλον σακούλα. Ήξερε τι να κάνει ώστε να μπορεί ο γιατρός να ξαναενώσει το δάκτυλό μου.
Με πάνε στο κοντινό νοσοκομείο. Σε όλη την διαδρομή ουρλιάζω από τους πόνους. Με βάζουν αμέσως στο χειρουργείο. Κάποια στιγμή νομίζω λιποθυμώ. Ξυπνάω και είμαι σε ένα κρεβάτι με έναν μεγάλο επίδεσμό στο χέρι. Δεν μπορώ να καταλάβω αν έχω πέντε ή τεσσερισήμισι δάχτυλα...
Είμαι σπίτι μόνος και βλέπω τηλεόραση. Καθιστός σε μία καρέκλα με τα πόδια τεντωμένα σε άλλη. Πήρα ένα ψαλίδι να κόψω τα μαλλία μου. Αλλά δεν το έκανα τακτικά. Τα έκοψα όπως νά'ναι. Τσουλούφια κρέμοταν από εδώ κι από κει. Μετά έκοψα το γενάκι μου. Το περίεργο είναι ότι δεν υπάρχουν πουθενά οι τρίχες που έκοψα. Σαν να εξαφανίστηκαν όταν "έφυγαν" από το πρόσωπό μου.
Δεν ξέρω μετά πως μου ήρθε και έμπηξα το ψαλίδι στον μηρό μου. Δεν έβγαλα άχνα όμως. Ήμουν ψύχραιμος. Σαν να μην ένιωθα τον πόνο. Το αίμα πεταγόνταν συνέχεια. Είναι ωραίο το αίμα. Ζεστό. Έστριψα το ψαλίδι στην πληγή για να μεγαλώσει. Ο πόνος ακόμα ανύπαρκτος.
Το τραύμα ήταν πια διαμπερές. Έβλεπα το πάτωμα μέσα από το πόδι μου. Η μικρή λιμνούλα που είχε δημιουργηθεί από το αίμα καθρέπτιζε το πρόσωπο μου. Δεν είχε ούτε ένα ίχνος πόνου, δυσφορίας, ανησυχίας ή τρόμου. Ήταν ανέκφραστο λες και δεν συνέβει ποτέ τίποτα. Ήθελα να μείνω σακάτης. Να έχω πολύ καλή δικαιολογία σε περίπτωση αποτυχίας. Να μην περιμένει κανείς τίποτα από εμένα. Να βυθιστώ στο σωματικό μου και στο ακόμα μεγαλύτερο ψυχικό μου τραύμα. Να κάνω τους άλλους να με λυπηθούν. Να με οικτίρουν. Τόσο ανασφαλής. Τα κατάφερα;
Ξυπνάω από τον λήθαργο. Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ουρλιάξω από τον πόνο. Με βιαστικές κινήσεις να προσπαθήσω να κάνω ένα πρόχειρο επίδεσμο με την μπλούζα μου για να σταματήσω την αιμοραγία. Μάταια. Έχω καταστρέψει τον δεξί μου μηρό τέλεια τώρα πια. Φωνάζω αλλά κανείς δεν με ακούει.Θα μείνω έτσι για λίγη ώρα μέχρι που λιποθυμώ από την αιμοραγία.
Βρίσκομαι σε ένα χαρούμενο μέρος. Είμαι σώος και αβλαφής. Δεν έχω σημάδια πουθενά. Το πρόσωπο μου το νιώθω κουρασμένο. Δεν με νοιάζει. Τέλος τα βάσανα για σήμερα.

1 comment:

Aerlyn0204 said...

Χαζο και τρομαξα στην αρχη....αντε...
Ωραιο ποστ παρ'ολα αυτα...(ναι και αυτο! :) )