Wednesday, January 13, 2010

Βατήρας

Έχεις κάνει την θεραπεία και σου λένε πήγαινε τρέξε δύο δεκάλεπτα. Γυρίζεις στο σπίτι στις 6 το απόγευμα και είσαι σχεδόν νηστικός από το πρωί. Τρως στα γρήγορα δύο τοστ γιατί θα χαλάσουν τα υλικά. Ξαπλώνεις και βάζεις ξυπνητήρι για να πας για τρέξιμο στο γνώστο γήπεδο με στίβο να το ευχαριστηθείς. Σηκώνεσαι γύρω στις 8. Δεν έχεις όμως όρεξη να παίρνεις το αυτοκίνητο για να κατέβεις εκεί κάτω για να γυρίζεις γύρω γύρω. Αποφασίζεις να τρέξεις στην γειτονιά. Να βλέπεις και κόσμο. Ξαφνικά σου έρχεται η ιδέα. Θα πάς μέχρι το κολυμβητήριο. Αν και με τα πόδια πάλι δεν το βρίσκεις εύκολα και κάνεις μεγάλο κύκλο. Έχει τελειώσει ο χρόνος του πρώτου δεκαλέπτου και έχεις φτάσει.
Πλησιάζεις την μία πλευρά. Έχουν προπόνηση. Χαίρεσαι που το πέτυχες ανοικτό. Κάθε ομάδα έχει από δύο διαδρόμους. Στους δύο πρώτους έχουν μικρά παιδάκια. Το συννεφάκι θα έκανε εκεί μάλλον. Θυμάσαι τους αντίστοιχους διαλόγους. "Κύριε δεν το κάνω καλά..." . 'Ηθελε να κάνει σωστά την τεχνική εκείνο ενώ ο κύριος απλά να το κάνει γρήγορα.
Στους επόμενους δύο διαδρόμους θα έκανε η μεγάλη. Συζητάνε πως θα πέσουν. Τα παιδιά αποφασίζουν με ποιον θα συναγωνιστούν. "Ρε μαμά μιλάμε κιόλας εντάξει;". Δεν μετράνε απλώς πλακάκια...
Κάθεσαι στην βροχή και τους χαζεύεις και συγκινήσε. Η κερκίδα είναι άδεια. Στο άλλο γήπεδο είναι γεμάτη σίγουρα. Γέλιο , χαρά , αισιοδοξία , αγάπη.

No comments: