Τότε που ήμουν μόνος στο σπίτι. Χτύπησε το τηλέφωνο. Απάντησα σαν βλάκας.Όπως συνήθως όταν με παίρνεις. Δεν το έκανα επίτηδες. Απλά δεν ακουγόταν καλά στην αρχή. Μετά άρχισα να φωνάζω. Το έκλεισες. Καλά έκανες. Αμέσως μετά ξαναμιλήσαμε. Ήταν η φορά που μου είπες πως ξέχασα την γιορτή του πατέρα σου. Ένιωσα άσχημα. Δεν το είπες για να νιώσω άσχημα, απλά συνέβει. Όταν κλείσαμε σκέφτηκα από μέσα μου πως θα το θυμηθώ του χρόνου. Μετά από μια εβδομάδα παίρνεις ξανά τηλέφωνο. Σχεδόν ίδια ώρα. Αυτή την φορά το άκουσα γρήγορα. Απάντησα με χαμόγελο. Βέβαια από την άλλη πλευρά δεν ήταν αυτό που περίμενα να ακούσω. Το νέο πολύ δυσάρεστο. Έβαλα τα κλάμματα. Εσύ δεν χρειάζεται καν να πω οτι το είχες κάνει ήδη. Δεν ήμουν τόσο κοντά σε αυτή την δύσκολη στιγμή. Είμαι βλάκας το ξέρω.
Friday, April 05, 2013
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
όχι μακριά...
κοντά...
πολύ κοντά...
:)
Post a Comment