Ξαπλώνω. Παίρνω το τηλέφωνο στα χέρια. Ψάχνω παρηγοριά; Ακούω την φωνή. Βάζω τα κλάμματα αμέσως. Ένα δάκρυ κυλάει από το μάτι μου, περνάει στο μάγουλό μου , μπαίνει στο ακουστικό του τηλεφώνου. Ξαφνικά η φωνή σου απομακρύνεται. Το απίστευτο θα ήταν να χαλούσε κιόλας το κινητό. Σε ακούω πια μέσα από το πηγάδι. Κάνει την επικοινωνία πιο δύσκολη. Το καλό πως με "αναγκάζει" να σταματήσω να κλαίω αν θέλω να σε ακούσω. Θέλω. Λέμε απλά καληνύχτα. Μια δύσκολη μέρα έφτασε στο τέλος. Θα ήταν αδύνατη αν δεν ήσουν εκεί.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Μην κλαις...Δε σου αξιζει στο εχω ξαναπει...
Post a Comment