Στο Parkaki

Δεν θυμάμαι αν έχω γράψει καθόλου ιστοριές για τον δίδυμο αδερφό μου και εμένα. Αυτή που θα διηγηθώ είναι μια από τις αγαπημένες μου.  Την θυμήθηκα γιατί πέρασα από το πάρκο όπου έγινε το περιστατικό. Είναι καλοκαίρι του...χμ....Παλιά τέλος πάντων. Στην τελευταία τάξη του γυμνασίου πρέπει να ήταν. Είχα πάει διακοπές με τους γονείς μου στην Χαλκιδική. Όταν επιστρέψαμε ήταν η περίοδος που αρχίζαμε τις προπονήσεις στο μπάσκετ. Το πρωί η προπόνηση περιελάμβανε τρέξιμο σε ένα μικρό παρκάκι. Ξεκινήσαμε ένα γκρουπ λοιπόν αλλά ανάλογα με τις αντόχες του ο καθένας τρέχει περισσότερο ή λιγότερο. Ο προπονητής καθόταν σε ένα σημείο και απλά μας έβλεπε που τρέχαμε. Δεν είχε οπτική επαφή με όλη την περίμετρο βέβαια. Φαντάζομαι πως έβλεπε έναν αθλητή να εμφανίζεται μπροστά του ασυνήθιστα γρήγορα. Το ότι φορούσε διαφορετικά ρούχα μάλλον δεν ήταν το πρώτο πράγμα που κατάλαβε. Αν με το που χανόταν ο ένας από τα μάτια του εμφανιζόταν ο άλλος από την αντίθετη κατεύθυνση καταλαβαίνετε τι έπαθε ο καημένος ε; Κάποια στιγμή λοιπόν περνάμε ταυτόχρονα από μπροστά του. " Μα καλά δίδυμοι είστε;;;;"
Ο ίδιος προπονητής, καιρό μετά την περίοδο προετοιμασίας και αφού είχε ξεπεράσει το αρχικό σοκ, ακόμα δεν είχε καταφέρει να μας ξεχωρίσει. Μια μέρα λοιπόν ρωτάει τον αδερφό μου, "εσύ ποιος είσαι;" Του απαντάει εκείνος, " εγώ είμαι ο άλλος". Από εκείνη την μέρα λοιπόν τον αδερφό μου τον έλεγε "ο άλλος" και εμένα  "ο παραλίας".