Αδιαφορία

Πήγε στο ΚΨΜ πήρε ένα καφέ , καλύτερα κακός καφές παρά καθόλου καφές. Κάθησε έξω στα ξύλινα τραπεζάκια. Σαν να ήταν κλεμένα από κάποιο πάρκο. Ακούμπισε το βιβλίου του και τα σύνεργα της πίπας του στο τραπέζι. Έβαλε καπνό και την άναψε. Ήπιε μια γουλιά ζεστού καφε. Τελικά ίσως ήταν καλύτερα καθόλου καφές. Άνοιξε το βιβλίο και άρχισε το διάβασμα. Είχε αποσιωθεί σε αυτό και ξεχνούσε όλα τα υπόλοιπα. Ακόμα και τα αρνητικά σχόλια για την πίπα του. Μια φορά δεν άντεξε σηκώθηκε και απάντησε...
"Αν ξαναπιάσεις την πίπα μου στο στόμα σου θα σου βάλω μια πραγματική πίπα εκεί και δεν θα μπορείς να μιλήσεις...."
Αυτό ήταν δεν τον ξαναενόχλησαν. Ούτε παλιοί ούτε νέοι. Ούτε καν οι μόνιμοι. Τους φόβισε αυτό που είδαν. Δεν ήταν καν πρώτο μπόι. Ίσα ίσα που τον έλεγες κοντό άνετα. Αλλά όταν σηκώθηκε εκείνη την στιγμή δεν τον χωρούσε το στρατόπεδο. Κατάλαβαν πόσο σημαντικό ήταν για εκείνον να έχει τον προσωπικό του χώρο. Πως όταν εισέβαλαν σε αυτόν κινδύνευαν. Τελείωσε το κεφάλαιο και έκλεισε το βιβλίο. Κοίταξε τριγύρω. Τα περιέργα βλέματα του πρώτου καιρού είχαν δώσει την θέση τους στην αδιαφορία. Καλύτερα από το να με πρήζουν σκέφτηκε...