Έκπληξη

Ένας κύριος σε περίπτερο διαφήμιζε την πραμάτεια του λες και πωλούσε ψάρια. Φθηνά βιβλία και καλά. Κοιταχτήκαμε αμέσως γελώντας. Αφού είχαμε περπατήσει τόσο φτάσαμε στο Θησείο όπου πήραμε το τρένο της επιστροφής. Ίσως για πρώτη φορά μια μικρή αμηχανία. Ίσως λέω. Φιληθήκαμε. Δεν ξέρω αν αυτό περιπλέκει περισσότερο τα πράγματα αλλά ήθελα να το κάνω από την πρώτη στιγμή που την είδα. Όσο νάναι εικοσιτρείς μέρες είναι πολλές. Όταν κατέβηκε Ομόνοια και την κοιτούσα φεύγοντας ήθελα να τρέξω να την προλάβω. Αλλά δεν το έκανα. Είχα όμως ακόμα μία ευκαιρία. Χωρίς να το πολυσκεφτώ κατέβηκα Βικτώρια. Άρχισα να περπατώ γρήγορα για να την προλάβω. Ήθελα να φτάσω εκεί πριν από εκείνη. Έφτασα λαχανιασμένος έξω από το σπίτι. Δεν είδα φως αλλά χτύπησα και το κουδούνι καλού κακού. Δεν απάντησε κανείς. Ωραία το μόνο που έχω να κάνω είναι να περιμένω. Όταν κατέβαινε τον δρόμο φαντάστηκα ότι θα είχε έναν θυμό που έβλεπε κάποιον έξω από την πόρτα της . Ήλπιζα όταν με καταλάβαινε θα ηρεμούσε. Τελικά όντως ηρέμησε. Τι ευχάριστη έκπληξη. Την αγκάλιασα. Μείναμε για λίγο έτσι αγκαλίτσα. Ακολούθησε η γνωστή ατάκα να πηγαινέ τώρα εγώ για περίπου πέντε λεπτά. Δεν μπορώ να την αποχωρίζομαι έτσι απλά. Στο δρόμο της επιστροφής ένιωθα πολύ μόνος . Ξεφύλλισα λίγο το βιβλίο από το φεστιβάλ. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.