Τα χάλια μου*

Χθες βάλαμε τα χαλιά μας. Μου αρέσει όταν τα βάζουμε. Προτιμώ όταν δεν βοηθάω βέβαια αλλά τι να κάνουμε; Θυμίζει πιο πολύ χειμώνα. Το σπίτι γίνεται πιο ζεστό. Με την έννοια του φιλόξενου. Αυτό που βάζουμε στο σαλόνι ειδικά θυμίζει χριστούγεννα πολύ, μπορεί να φταίνε και τα χρώματά του. Το σαλόνι μας στολισμένο είναι μια πολύ χριστουγεννιάτικη εικόνα. Πολύ όμως. Είναι ένα άλλο  που μου θυμίζει πολύ τα παιδικά μου χρόνια. Ίσως γιατί παλιά έμπαινε στο δωμάτιό μας.  Τώρα για χρώμα θα σας γελάσω , αλλά έχει σχέδιο με μικρά τετράγωνα. Με θυμάμαι ξαπλωμένο στο χαλί να βλέπω τηλεόραση. Στην θέση του φέτος βάλαμε ένα άλλο μπλε. Τι μπλε ακριβώς πάλι θα σας γελάσω. Αλλά δεν με τραβάει να ξαπλώσω. Δεν φταίει αν μεγάλωσα ή οχι. Δεν το νιώθω τοσό οικείο. Πολλές φορές όταν δεν γίνεται κάτι όπως το θέλω νιώθω σαν να μην έγινε καθόλου. Όταν δεν περνάω το ρεπό ή το Σάββατο μου για παράδειγμα. Έχω καιρό να πάρω ρεπό....

"Σαλονικιός"

Η πρώτη μας γνωριμία ήταν ένα Δεκέμβρη. Στο υπόγειο στης σχολής , εκεί που λειτουργεί η βιβλιοθήκη , λίγες μέρες πριν κλείσει για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Ο φίλος μου διάβασε τον τίτλο και με παρότρυνε να σε διαβάσω. Όχι το πιο ευχάριστο ανάγνωσμα για τα Χριστούγεννα. Μου άρεσες. Ακολούθησα τα συγγραφικά σου βήματα. Νομίζω πως το πρώτο σου είναι από τα βιβλία που έχω διαβάσει περισσότερες φορές. Θα σε ξαναδιαβάσω. Τόσο έντονο συναίσθημα για ζωή, για έρωτα, για δημιουργία, για επικοινωνία με την φύση και με τους ανθρώπους σπάνια βρίσκεις. Ελπίζω να σου μοιάσω λιγάκι στον τρόπο που έζησες αλλά και στο τρόπο που έγραφες.

Βοήθεια;

Πιο παλιά δεν το ζητούσαν. Μάλλον δεν το ζητούσαν τόσο συχνά. Δυστυχώς εκεί έχουμε φτάσει. Μου ζητάνε να τους βάλω κάποιο ψάρι και να τους το χρεώσω πιο φθηνά. Λες και είναι δικό μου το μαγαζί. "Έλα μωρέ με εμάς είσαι ή με τους πλούσιους;". Εμείς φοβόμαστε για την δουλειά μας. Αφορμή ψάχνουν να διώξουν άτομο. Λες να σου χαρίσω ουσιαστικά κάτι και να διακινδυνέψω να απολυθώ; Μακάρι να μπορούσα, αλλά δεν γίνεται. Ελπίζω σε καλύτερες μέρες.

Σαν το σχολείο

Κάτι τέτοια βράδια θυμόταν τον αντάρτη στον στρατό. "Να τρίβετε τα χέρια σας , τα πόδια σας και τον κορμό σας αφού μπείτε στον υπνόσακο για να κρατιέστε ζεστοί" , θύμιζε κάθε βράδυ ο επιλοχίας . Και συνέχιζε: "Ακούς μικρέ; Κανείς δεν είπε να τρίβεις το πουλί σου!". Τον έκανε ρεζίλι τον κακόμοιρο. Τον είχε πιάσει το πρώτο βράδυ να τον παίζει και από τότε σε κάθε βραδυνή αναφορά του το χτυπούσε. Θυμάμαι είχαμε ξυπνήσει από τις φωνές του εκείνο το βράδυ. "Τι σκατά είδες και σου ήρθε η όρεξη; τα δέντρα ; την λάσπη; το χιόνι; τον σύσκηνό σου; Τι που να με πάρει ο διάολος;"
Καλά ήταν τότε. Μας τάιζαν. Μας έντυναν,σχεδόν. Μας φώναζαν λίγο παραπάνω βέβαια αλλά ουσιαστικά από ευθύνες τίποτα. Τώρα ενοίκια , κοινόχρηστα , λογαριασμοί , διορίες. Αναρωτιόταν μήπως βιάστηκε να φύγει από το πατρικό του. Εκεί δεν θα κρύωνε τουλάχιστον. Η πολυκατοικία που έμενε είχε πάρει απόφαση να μην βάλουν πετρέλαιο. Έκανε λοιπόν την τακτική που είχε μάθει στον στρατό. Ναι κοιμόταν σε υπνόσακο για να ζεσταίνεται περισσότερο. Ναι φορούσε πολλά και λεπτά ρούχα. Για το τι έτρωγε καλύτερα να μην το κουβεντιάσουμε. Όλο και περισσότερο του περνούσε η ιδέα να επέστρεφε σπίτι του. Αλλά να τα παρατούσε έτσι εύκολα; Να έχανε την ελευθερία του; Οι σκέψεις τον έκαναν να ξεχάσει για λίγο το κρύο. Μπορεί να πέτυχαν και οι τακτικές του στρατού, ποιος ξέρει; 
Το επόμενο πρωί ξύπνησε από το κρύο. Πάλι. Τουρτουρίζοντας έβαλε τα ρούχα του και πήγε στην δουλειά του. Μια ακόμα βαρετή μέρα ξεκινά...